MAIL 2 UIT MOBA: 18 juni 2011
Onze tweede week zit er op: een week van werken op drie locaties! In Talitha Qoum werken momenteel de metsers aan de opbouw van de nieuwe keuken, zodat er voor ons, vrijwilligers-amateurs, weinig werk is. Alleen Rob en Rendel hebben er hun nikkel afgedraaid met de opruim van steenpuin: knap werk! Samen met Anne-Marie, An, Marie-Rose en Maria hebben ze de eerste dagen ook de leprahuisjes stevig onder handen genomen, zodat die volgende woensdag picco bello kunnen overgedragen worden aan de drie leprafamilies. Louis en Roger zijn bezig geweest met het proper maken van een groter bureau voor de DA-staf in het hospitaal. Omdat Talitha te weinig werk bood (gespecialiseerd metselwerk momenteel) hebben we er dit extraatje bij genomen in overleg met ‘den bureau’ in Kin, omdat de betaling ervan uiteraard niet door de bouwkampen zal gebeuren. Het betreft hier een plan dat al jaren op de verlanglijst staat van een staf die hier in moeilijke omstandigheden moet werken en die dan ook heel blij is dat onze aanwezigheid dit plan heeft helpen omzetten in realiteit. Het is hier zowel in het hospitaal als bij de leprafamilies continu slikken bij het zien van de moeilijke levensomstandigheden en de armoede. Omzeggens NIETS is hier voorhanden, het is hier echt voor de meesten een zaak van overleven. Gelukkig is het hier een vruchtbaar vulkanisch gebied waar zowat alles groeit wat je plant!
Wij hopen met onze renovaties toch een steentje bij te dragen aan een menswaardiger leven voor de slachtoffers van lepra en tbc. Onze hoop om bij de leprahuisjes ook voor stromend water te zorgen slinkt met de dag, omdat alles hier toch zo moeilijk te organiseren is bij gebrek aan middelen en materiaal. Een voorbeeld: het is toch ongelooflijk dat voor een pot verf 12 km moet afgedaald worden naar MOBA-PORT aan het meer via een onbeschrijflijke zandpiste die volledig geërodeerd is. De filmbeelden zullen daar in de toekomst (campagnefilm 2012) overtuigende getuigen van zijn, woorden schieten te kort…Zondagavond hebben we een concert van alle koren uit de katholieke parochies bijgewoond met veel Congolese schwung. Helaas was er zoveel lawaai in de wanorde dat de meesten (te) vroeg iets zijn gaan drinken. Het geduld van Maria, Anne-Marie, Marie-Rose en Roger heeft geloond: op de duur stonden ze mee te ‘shaken’…
Improviseren hebben we hier dagelijks meegemaakt en ook zelf moeten doen. Een boottocht die ter elfder ure werd afgelast omdat er te veel golven waren op het meer – een chauffeur die een week later dan voorzien toekomt vanuit Kalemie (380 km = een volledige dagreis normaal) vanwege pannes – verandering van vluchtplanning: donderdag i.p.v. vrijdag naar Kin waardoor we daar een dagje extra hebben – een onaangekondigd bezoek van journalisten van de plaatselijke radiozender voor een interview door Roger dat uitgebreid wordt uitgezonden zodat we in Moba zeker niet meer onopgemerkt aanwezig zijn – een persoonlijke ontmoeting met de Minister van Volksgezondheid die heeft beloofd dat hij eind juli Talitha Qoum zal komen inhuldigen – bepaalde groepsleden die voor het eerst van hun leven al meermaals speelkaarten in de hand gehad hebben, zij het dan UNO-kaarten – dezelfde bepaalde groepsleden die al twee keer naar een meer dan twee uur durende Congolese mis zijn geweest en daarmee zwaar afwijken van hun Belgische geplogenheden – enz.enz.Over het eten willen we het niet uitgebreid hebben, want daarvoor nodigen we jullie uit om ons bij terugkeer op de weegschaal te zetten. Dit enigszins raadselachtig zinnetje moeten jullie dus maar zelf ontcijferen na 26 juni… Over de drank kunnen we kort zijn: er zijn 3 ½ Primusminnaars en de rest doet het sober, details zelf te veronderstellen…
Foto’s maken is hier natuurlijk eindeloos: naast de harde lepra- en tbc-realiteiten en het werk biedt deze streek van Moba ook veel moois: mooie landschappen – één iemand (een slechte slaapster rarara…) zag zelfs een eclips om 23 uur ’s avonds – kindjes zijn er bij de vleet en willen graag op de foto – de mannen vooral vinden de Congolese vrouwen hier o zo mooi (‘onze’ vrouwen beamen dat!): stof genoeg dus. Louis voelt zich iets minder op zijn gemak met het filmen, want hij vindt dat er nog niet genoeg afwisseling is geweest voor voldoende vulling. Hopelijk brengen het laatste weekend met een bezoek aan Pepa (90 km van hier) en een bezoek aan Mulunguzi per boot nieuw materiaal. En de afronding woensdag + de laatste dagen in Kinshasa zullen ook nog wel heel wat nieuws te bieden hebben.
Maar denk vooral niet dat wij hier de toerist uithangen: het is elke dag travakken van 9 tot 12 u, en van 14 u tot 17 u. In de warmte en het stof volstaat dat om al vanaf 20 u ’s avonds, na het avondeten van 19 u, al wat geeuwmonden te bewonderen wanneer we weer plagend of serieus aan tafel zitten te kletsen of kaart te spelen (sporadisch rummicupje of scrabbeltje). Tegen 10 uur zijn de meesten dan ook al verdwenen onder hun lakentje en/of dekentje. De avonden en nachten zijn hier aangenaam verkoelend: IDEAAL klimaat, dank zij de hoogteligging van ca. 1000m. Wees dus zeker jaloers, want het is hier al van bij onze aankomst stabiel mooi droog weer.
De secretaris-generaal van Damiaanactie, Rigo Peeters, belde ons gisteren op met de groeten vanuit Kinshasa waar hij momenteel op werkbezoek is. Zoals nogal dikwijls liet het netwerk het ook nu al snel afweten, een hèèl reëel probleem in dit geïsoleerde NO van Katanga. Ex-oorlogsgebied zoals wij alle dagen kunnen vaststellen aan de talrijke UNHCR-voertuigen (vandaag overigens een bezoek gebracht aan CVT, een Amerikaanse NGO die werkt rond oorlogtarauma’s). Grensgebied tegenover Tanzania en Zambia met dus een drukke handel om de vaak Chinese producten van dubieuze kwaliteit over te varen. Bergachtig gebied met mooie landschappen waarin bereikbaarheid echter zware problemen stelt omdat de wegen totaal onderkomen zijn.
Aan iedereen alweer geruststellend nieuws dat NIEMAND ziek is of geweest is (houden zo), dat we het goed stellen samen en dat onze drie projecten goed evolueren. Woensdag dus DUBBEL feest!
Roger
