De terugreis

Vertrek om 2 uur aan het hotel. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar de luchthaven. Aan de luchthaven komen we aan met 2 van de 3 auto's. Willem moet onmiddellijk terugrijden om de mensen die in auto 3 zitten te depaneren. Bij het afscheid nemen heeft Willem nog een cadeau voor Emilienne. Hij heeft in auto 2 een paspoort gevonden. Emilienne stopt het in haar zakken en wacht rustig af tot het bij iemand begint te dagen. Babette raakt al snel in paniek op het moment dat de paspoorten nodig zijn. Voor ze naar buiten kan rennen haalt Emilienne het paspoort boven.

Aan de balie hebben ze echter slecht nieuws. Het vliegtuig van Abu Dhabi naar Manchester zal vertraging hebben waardoor we onze vlucht in Manchester zullen missen. Men probeert een oplossing te bedenken. Er gaat behoorlijk wat tijd overheen maar er is een oplossing, we vliegen nu naar London en van daar uit naar Brussel. We halen net op tijd onze vlucht in Dhaka.

In Abu Dhabi regelen Emilienne, Klaas en ik de vlucht van London naar Brussel want in Dhaka had men ons niet de nodige documenten gegeven. We kunnen ook nog een gratis lunch regelen. De vliegtuigmaatschappij kan op onze sympathie rekenen.

Wij hadden gisteren onze stoelen gewijzigd waardoor we nu naast elkaar kunnen zitten, maar zitten nu wat verder van de groep verwijderd in het vliegtuig. Op deze manier kunnen we wat slaap inhalen dachten we. Al snel komt echter het eerste dagboek boven en later volgen ze allemaal. Iedereen wil dat we een persoonlijke boodschap voor hen schrijven. Dit doen we met veel plezier, maar het zal ons de hele vlucht bezig houden. Probeer dat maar eens voor 12 mensen te doen. Maar we beleven er veel plezien aan en we krijgen ook van hen een berichtje terug. Het zijn soms ontroerende momenten.

We landen perfect op tijd en het thuisfront is op de hoogte van onze latere aankomststijd. We weten echter niet wie er allemaal te wachten staat. We delen onze laatste knuffels uit bij de bagageband want vrezen dat daaar dadelijk niet veel meer van in huis gaat komen.

Met Fran haar toeter voorop stappen we als groep de aankomsthal binnen, waar een hele grote menigte ons staat op te wachten. Dit is een perfecte afsluiter voor deze reis.

Het doet ons goed om zoveel complimenten en presentjes te krijgen voor onze blog. Het afscheid valt ons echter zwaar, want het zal de komende dagen stil zijn in huis. Het duurt een uurtje voor iedereen eindelijk mee naar huis wil met zijn echte papa en mama. En wij kunnen ook met een gerust gemoed terug naar Limburg.

Het is nu inderdaad stil hier in huis. We praten voortdurend over wat ons de afgelopen weken is overkomen. Maar wij kijken terug op een schitterende vakantie, waar we nieuwe vrienden hebben gemaakt waaraan we de beste herinneringen zullen overhouden.

Annelies, Babette, Elise, Emilienne, Feya, Fien, Fran, Karen, Klaas, Lara, Maïté, Marie, Marieke en Willem bedankt dat jullie dit avontuur met mij gedeeld hebben.

onze laatste dag in Bangladesh

Onze laatste dag brengen we door in de wereldstad Dhaka. Willem pikt ons ’s morgens op om te gaan wandelen langs de spoorweg. Eerst gaan we nog even langs de winkel waar we wat drank kopen voor het feestje vanavond. Het lijkt alsof we in een bank binnenkomen. Op de balie staan een 6-tal verschillende blikjes bier waaruit we kunnen kiezen en achter de toog staat 1 soort rode wijn en een aantal flessen sterke drank. We geven hier onze bestelling op, en moeten een paspoort tonen zodat ze zien dat we buitenlanders zijn. Bengalen kunnen hier niets kopen vanwege het alcoholverbod.

Van hieruit rijden we verder naar het begin van onze wandeling. Dit zijn nog niet de echte, echte Slum’s van Dhaka maar ze evenaren het wel een beetje. De mensen wonen hier op een stukje grond dat eigendom is van de overheid, illegaal dus. Als we hier en daar binnenkijken zien we dat het hier niet makkelijk is om te overleven. De hutjes bestaan zo te zien uit 1 kamertje en we hebben er het raden naar met hoeveel mensen ze hier wonen. Het blijft een er rustige wandeling waar we niet aangeklampt worden door de mensen. Hier en daar wordt een duim omhooggestoken, een teken dat het gewaardeerd wordt dat we hier wandelen. Willem krijgt al snel het gezelschap van een jongeman die de hele weg met ons meeloopt. Het is ontzettend warm en als we stoppen om een beetje water te drinken, wil de man het water voor ons betalen. We weigeren dit ten stelligste. Maar dit geeft weer maar eens aan hoe gastvrij de Bengalen zijn, ook al bezitten ze niets, ze willen altijd iets geven aan de Bideshi (vreemdelingen). Regelmatig komt er een trein voorbij en we worden altijd gewaarschuwd dat we aan de kant moeten gaan, en dit al heel lang op voorhand. Ze willen echt niet dat er ons iets overkomt. Soms is de trein iets breder omdat er zoveel volk op zit dat er aan weerszijde mensen buiten hangen. De treinen die ons passeren zitten welliswaar vol, en soms zit er volk op het dak, maar ze puilen niet uit van de mensen.

Op het einde van het traject zoeken we eerst iets te eten en ter afsluiting besluiten we nog even terug te lopen en de zijpaadjes in te lopen. Hier krijgen we nog een beter beeld van de armoedige situatie waarin sommigen leven. We lopen tussen de hutjes door die gebouwd zijn op palen, boven een hoop vuilnis en beschermd tegen het water. De looppaden zijn nauwelijks een meter breed en bestaan uit bamboepalen. We moeten uitkijken waar we onze voeten zetten want dit is niet gemaakt voor ons westers gewicht. We kunnen een blik werpen in de hutjes en zien daar hoe moeilijk het moet zijn om hier te overleven. Maar wat we ook zien is dat alle mensen hier een bepaald trots uitstralen en ook hier worden we niet als indringers aanzien. De kindjes vinden het natuurlijk heel erg leuk en doen alle moeite om zoveel mogelijk op de foto te komen.

Na deze ontnuchterende wandeling rijden we terug door het hectische verkeer van deze grootstad naar ons hotel. We zullen de namiddag doorbrengen met shoppen. De laatste euro's worden gewisseld en we  gaan op pad. Het contrast met deze voormiddag kan niet groter zijn. Maar het thuisfront verlangt nu eenmaal souveniers! We bezoeken uiteindelijk een winkel of 3 waar iedeen al dan niet zijn gading kan vinden. We moeten ons weer haasten om op tijd in de douche te komen want Willem verwacht ons om 19.30 uur voor het afscheidsfeestje.

Willem heeft ook de dames uitgenodigd die in een door hem opgestart project werken. Het zijn meisjes uit de slum's die dankzij hem nu een gewaarborgd maandloon hebben als ze hun werk goed doen. Zij zien er schitterend uit en we worden onmiddellijk verwelkomd met glitters op onze wangen en in ons haar. Het ijs is meteen gebroken. Als de drankjes worden bovengehaald laten ze zich bijna allemaal verleiden tot het drinken van een biertje. Sommigen vinden het lekker, anderen niet, en enkele doen het blik gewoon in hun tas, voor manlief vermoedelijk.

Willem heeft ook Aklima en haar vriendin ten gast, 2 baul zangeressen. Zij zullen enkele liedjes zingen voor we gaan eten. Na enkele liedjes stopt Aklima plots met zingen en vertelt ze dat ze niet meer verder kan zingen omdat ze zonet bericht heeft gehad dat haar oom overleden is.  We begrijpen dit volkomen, en er  heerst even een bedrukte stemming. Willem weet dit echter perfect op te vangen en even later kan er toch nog gedanst en gegeten worden. Willem heeft pizza besteld en dat smaakt ons wel. Hoewel velen er later toch nog plezier van zullen hebben. Er wordt nog stevig gedanst en veel plezier gemaakt tot we om even na middernacht toch afscheid nemen. De meesten willen nog even slapen of hun koffers verder pakken want om 2 uur komt Willem ons ophalen om de terugreis aan te vatten.