dag 10

Wat stoort mij het meeste hier in bangladesh: De vochtigheid voornamelijk, alles is klam, vettig en voelt onfris aan. Als je je gewassen hebt voel je je na 5 minuten al weer terug onfris.

Wat stoort de dames hier: alle bengalen die rond hen komen staan om te zien wat ze aan het doen zijn. Ge kunt er echter niets tegen beginnen want ze zijn gewoon met teveel.

Vandaag staat een zware dag op het programma zowel emotioneel als fysiek. We bezoeken eerst een jute fabriek en rijden dan door naar Sharshabari naar een ziekenhuis van de regering. Daarna rijden we verder naar Roxanne haar winkeltje (Roxanne is een resultaat van de care after cure campagne van Damiaan).

We rijden in ijltempo met 2 busjes richting Sharishabari. Een van de busjes staat al snel met stukken langs de weg. Den toeter doet het niet meer en dat is een onoverkomelijk probleem in Bangladesh. Zonder toeter kom je niet vooruit. We laten deze dan ook eerst maken. We rijden verder door een prachtig landschap van rijstvelden afgewisseld met dorpjes, huisjes, mensen, kindjes die zwemmen, eendjes enz.

We bezoeken eerst een jutefabriek waar de ruwe jute (bast van een plant geweekt in water) stap voor stap gekaard wordt zoals bij ons het vlas. In de fabriek werken 750 mensen waarvan er schijnbaar een 100-tal kinderen zijn tussen 12 en 18. Ze doen echter hun uiterste best om deze te verstoppen. We zien er maar enkelen. Het is een gegantische fabriek met geweldig veel machines die veel stof en veel lawaai maken. De omstandigheden om hier te werken zijn niet echt geweldig. De arbeiders mogen max. 2 schiften van 8 uur na elkaar werken. Volgens de baas verdienen de arbeiders tussen de 150 en 300 taka per dag ( tussen 1,5 en 3 euro). Men werkt er 6 dagen op 7 en een continue schema. De baas van deze fabriek bezit hiernaast nog een bank, doet in levens- en persoonlijke verzekeringen en heeft nog andere fabrieken, m.a.w. dit is een zeer rijk man. In de fabriek vervoegt ook nog ander gezelschap ons groepje waaronder de regeringsverantwoordelijke van het ziekenhuis waar we na de fabriek naar toe gaan. Die man begon echt ongegeneerd foto's te maken van ons allemaal. We hadden allemaal zin om hem op zijn plaats te zetten en te zeggen dat we dit allemaal niet apprecieerden, we hebben echter ons fatsoen gehouden

Van hieruit gaat het verder naar het regeringsziekenhuis. Buiten worden we meteen geconfronteerd met een nieuwe moeder die net 2 kindjes gebaard heeft. Ze zit al buiten met haar pasgeboren kindjes, die echt maar enkele uren oud zijn. We worden eerst ontvangen door de directeur van het ziekenhuis, maar als we in zijn kantoor aankomen is hij uitgebreid en behoorlijk heftig ruzie aan het maken met de regeringsverantwoordelijke die iets gedaan heeft dat hem helemaal niet zint. Volgens ons heeft hij niet genoeg geld geschoven naar de directeur. Klaas weet te vertellen van zijn vorige reis dat deze directeurs elke 2 jaar verplaatst omdat ze anders te corrupt worden. Klaas vertelt het verhaal van een directeur die zijn ziekenwagen verhuurt als taxi om op die manier geld te verdienen.  

We horen hier ook een verhaal van een keizersnede die normaal gratis uitgevoerd wordt maar waar men tot 5000 takan (50€) voor vraagt die dan verdeeld wordt onder de dokter en de verpleging.

Het ziekenhuis hier heeft 50 bedden voor een bevolking van 350.000 mensen. Alle patiënten die hier vandaag de bedden bezet houden zijn dus erg grote gelukzakken. We mogen ook de emergency room waar trouwens zonet een patiënt is binnengekomen bekijken. Onze keuken  is beter voorzien van apparaten en toestanden als deze kamer. Een bed met een versleten tafellaken, een bureau en kastje met onduidelijke inhoud. Stel dat je hier binnengebracht wordt met een inwendige bloeding dan ben je echt ten dode opgeschreven. Dit zijn dingen waar je eigenlijk niet teveel aan mag denken. Verder verteld de dokter nog dat de mensen gratis medicijnen krijgen maar dat er maar 50 % medicijnen beschikbaar zijn, de rest van de medicijnen moet de mensen elders op straat kopen. Naast het ziekenhuis is er ook nog een klein Damiaan lokaaltje waar mogelijke TBC-patiënten onderzocht en behandeld worden. Dagelijks worden hier nog nieuwe gevallen ondekt.

Eten doen we in een plaatselijk stalletje waar we lekker pikante dingen eten.

We racen verder naar de winkel van Roxanne voor de groepsinkopen. De nieuwe collectie valt echter niet echt in de smaak. Wat wel in de smaak valt van de Bengalen zijn weer onze meisjes. In no-time staat er een massa kijklustigen voor de winkel. Ik probeer nog met een megafoon om de meiden sneller uit de winkel te krijgen, maar het lukt niet!

We rijden van hieruit terug naar ons mooie Jalchatra waar we weer in alle rust kunnen genieten van de lekkere Bengaalse maaltijd en van de Belgische bierworstjes die ik als verrassing nog achter de hand had. Net zoals het pretpakket Belgische chocolade van eerder deze week valt dit ook erg in de smaak bij iedereen.

Deze dag blijft in ons geheugen als een dag van veel rijden, een vermoeiende weekenddag. Blij dat het morgen weer werkendag is?

Iedereen blijft wakker tot de reacties van de blog zijn voorgelezen en ik klaar ben met het verslag van de dag dat door Klaas voorgelezen wordt. Die blog: het blijft mannenwerk !!???

De reacties op de blog raken toch vlotl tot in Bangladesh ook als je op de blog een melding zou krijgen ivm publicatie.

Tot morgen als het internet ons goed gezind blijft!

dag 9

We beginnen vandaag met het rechtzetten van enkele vergetelheidjes.

Fien vertelde tijdens het werk aan de weg dat ze nooit met haar papa mee naar de werven mag terwijl ze dat doodgraag wel zou doen om hem te helpen. Toen ze ons dit vertelde was ze keihard met een pikhouweel beton aan het loskappen aan de weg. Wij snapten het toen al niet dat zo'n harde werkster niet met haar papa mee naar de werf mag. Het is te hopen dat hij dit na de vakantie snel rechtzet!!!

Vandaag was een rustdag en was er niet veel gepland. Van uitslapen is er echter geen sprake want dan zou onze keukenploeg in de war geraken.

Na het ontbijt gaan we nog even het ziekenhuis in. We worden heel erg leuk onthaald in de kamer en er moeten foto's gemaakt worden. Er is zelfs een patiënt die zijn beste kleren aandoet om op de foto te gaan. De communicatie blijft echter een groot probleem. We bekijken nog hoe we dat ijs verder kunnen breken.

Voor de middag splitsen we ons op in 2 groepjes. Wij gaan met fran, Babette, Marie, Elise,Feya  en Lara naar madhupur. De weg ernaartoe is vol hindernissen, We doen ongeveer een uur over de 6 km vanuit Jalchatra. Het is file in Jalchatra vanwege de ananasoogst. We weten meteen weer hoe goed we het hebben in Jalchatra. We worden onmiddellijk omringd door een hele schare bengalen die natuurlijk weer allemaal foto's willen nemen. Vooral Babette met haar blonde haren valt erg in de smaak. Zelfs als ze met Elise samen poseert wordt Elise gewoon niet in het beeld meegenomen. Op de markt is van alles te koop. Marie lukt het zelfs om een aantal gaten te kopen waarrond nog een stuk sjaal hangt. Gelukkig waren de gaten niet te duur.  We gaan eten in een stalletje langs de weg. Voor we goed en wel aan tafel zitten staat er al eten op tafel. Zonder dat we ze besteld hadden. We laten het ons echter goed smaken. Voor 180 taka (1,8 euro ) werken we enkel lekkere dingen naar binnen. We charteren weer een bromding om ons naar Jalchatra terug te voeren in het drukke verkeer. Wat zijn we weer allemaal opgelucht als we de frisse lucht van het ziekenhuis kunnen inademen en niet meer tussen de toeterende auto's en bellende fietsen zitten. We beseffen eens te meer dat het ziekenhuis een oase van rust is.

Klaas,Maïté en Annelies gaan naar Rashulpur met de fiets waar ze een heerlijke Bengaalse maaltijd eten. Nu nog hopen dat de spijsvertering het ook overleeft. Tijdens hun ontdekkingstocht door het dorpje ontmoeten ze een rijke bengaal waar ze op bezoek moeten. Enkel klaas wordt rijstwijn aangeboden. Het is echter de eerste keer dat ze niet klagen over deze "discriminatie". Tijdens het fietsen maakt Annelies even van dichtbij kennis met het harde Bengaalse asfalt, maar dit zonder veel erg.

Karen, Fien en Marieke hebben een wandeling door de rijstvelden gemaakt waar ze uitgenodigd werden bij een mevrouw in huis die hen nadien een rondleiding heeft gegeven door de rijstvelden. Op de smalle paadjes schoot Fien in de modder en werden mariekes sletsen vernield. Zij werden zoals overal achtervolgd door een hele bende kinderen die er zelfs voor hun ogen een moddergevechtje in de rijstvelden organiseerden.

 

 

In de late namiddag gaan we met arif op bezoek bij Father Anthony. Hij ontfermt zich over 85 jongens en 120 meisjes in  een internaat in Jalchatra.  De verschillen tussen jongens en meisjes is ook hier al erg duidelijk. De jongens verblijven in een mooi, ruim en luchtig verblijf terwijl de meisjes in donkere kleine hokken zitten. We hebben een leuk samenzijn met de 2 paters waar er heel wat afgelachen wordt en waar karen het hoge woord heeft. Ze doet dat voortreffelijk in alle mogelijke talen. Ze is duidelijk genezen. Ook ons Fientje is genezen zodat de hele ziekenboeg weer leeg is.

Na de gesprekken met Father Anthony spreken we af dat we zijn leerlingen willen helpen met hun engels. We spreken af dat we volgende week een uurtje in het engels gaan converseren met de leuke kids.

Wist je dat:

• Annelies een liefje heeft en dat hij Hassan heet en 12 jaar oud is.
• We doen hier elke avond buikspieroefeningen (sommigen)
• Elise bijna gestikt is in een pikante shingara
• Karen ondertussen getrouwd is  met Klaas en meteen ook weer gescheiden
• Lara op het shitboard nog steeds met een 0 staat
• O op dit bord staat voor  duwen zonder resultaat, 5 staat voor normaal, 10 staat voor kakka die pipi is
• Alle reacties komen toe, maar Elise en Marieke zou er ook graag een krijgen!
• De kamer van Klaas, Annelies en Maïté is versierd met een verknipte Flair , Story en allerhande vrouwenboekjes

 

 

een dikke proficiat nog aan trui voor het slagen voor het Lemmens in Leuven. Weer een schitterende Jazz-bassiste erbij

 

 

dag 8

  WEEKEND !!!

 

Een heel, heel , heel gelukkige 50^e verjaardag wensen wij vandaag aan Erwin. Heel veel lieve groetjes van je dochtertje Fran en van de rest van de groep.

Fien en Karen blijven in de ziekenboeg. Fien presteert het zelfs in een ander bed in haar broek te doen! Maar enkel haar broek is nat niet het bed.

Er wordt weeral naar de mis gegaan door een deel van de groep. We worden zelfs vermeld in de preek en er worden stoelen neergezet waar we op kunnen zitten. Nadeel is wel dat het liedje kumba Ja my Lord de hele dag op de werf gezongen wordt.  Als de paus dit wist zou hij iedereen naar Bangladesh sturen om zijn geloof terug te vinden.

We starten om 9 uur en stellen al snel vast dat de verf nog niet klaar is. Er gaat al snel een uur voorbij voor we verf, papier en alle andere benodigdheden hebben om te kunnen starten. Het gaat wel lukken om ook deze klus redelijk snel te klaren.  Klaas heeft ook zijn bamboeladders gekregen en die zien er een stuk steviger uit dan dat aluminium brolladderke van gisteren.

Verf ziet er hier meer uit als water, de rollers kunnen we niet gebruiken omdat ze de verf gewoon te dun maken. Dit zullen we volgende week nog moeten aanpassen! Wij vliegen er weer in vandaag en het gaat goed vooruit, wij worden constant in de gaten gehouden door  de Bengalen en Arriv. Nu en dan krijgen we aanwijzingen die we niet goed begrijpen. We zeggen dan maar ja en doen neen. We denken het in dit geval gewoon beter te weten. En dan om 4 uur is het zover weekend. We denken erover om meteen na het werk het café in te duiken en een lekker fris pintje te drinken. Probleem is dat er eerst en vooral geen café bestaat en daarbij is er geen bier te koop in bangladesh. Wat zal dat eerste pintje smaken na ons bouwkamp.

Fran heeft een vrije middag genomen en heeft zich bezig gehouden met het shitboard in een exelsheet te gieten zodat we een algemeen beeld kunnen geven van de globale shit, maar ook van de individuele toestand. We proberen op deze manier eventuele trends te ontdekken die later tot een nog betere begeleiding van bouwkampen zou kunnen leiden. Samen met de rest van de rustploeg doet ze nog een wandeling waar ze overvallen worden door een lekkere moessonbui. Ze worden allemaal drijfnat.

Na het werk gaan we met een deel een hapje eten in Jalchatra, Pouri en shingara. Jammer dat ze koud waren en vermits we het bengaals woord voor warm nog niet kennen krijgen we enkel nog wat thee geserveerd als we Hot zeggen achter onze bestelling. Het avondeten start een kwartier later omdat de kleermaker gewoon niet alle bestelling op tijd klaar had. En dan moeten we nog naar Roxanne haar stoffenwinkel. Misschien Lieve weer een berichtje doen om extra kilo's te regelen voor de retourvlucht!

Na het avondeten volgt nog een lezing van alle blogberichten door klaas zodat iedereen op de hoogte is van wat ik allemaal over hen schrijf op de blog. Ik zal echter niet zwichten voor pogingen toe censuur.

Wist je dat:

• De frustratie groeit bij de vrouwen omdat enkel Klaas en ik en soms mss. peter aangesproken worden. Al de rest wordt gewoon genegeerd door alle Bengaalse mannen, enkel Nuru Islam heeft oog voor de vrouwen en kan er goed mee opschieten.
• We gaan nu proberen echte koffie te zetten zodat we eens iets anders kunnen drinken als de oploskoffie.
• We nu elke avond een groepsmoment inlassen om het blogbericht te evalueren en de reacties te lezen
• Frans willen we bedanken voor het snoeiwerk in onze tuin.
• Brigiet en Chris voor het doorsturen van de reacties op onze blog.
• Ann en dirk hun berichtje is aangekomen
• Martijn moet ook de groetjes aan zijn zusje doen hoor! Ze komt anders echt niet meer terug!
• Het gemiddelde van het shitboard momenteel  5,3 (5 is nomale shit)
• Een zakje wiet kost hier 5 taka (5 eurocent)

 

Dag 7

De vroege ploeg is opgestaan om 4 uur voor hun dauwtrip. Om half 5 stonden ze al aan de poort die pas om 5 uur door de bewakers geopend wordt. Te vroeg dus, Marieke, Fien en Karen mochten nog een half uurtje wachten voor ze naar buiten konden.

Om half 5 stonden wel de eerste patiënten te wachten aan de poort. De dokter start pas om 8 uur met zijn consultaties. Meestal zijn er dan al een 60-tal patiënten die buiten onder het afdak zitten te wachten. Dit zijn normale consultaties voor dagdagelijkse kwaaltjes.

Om 6 uur is het dan de beurt aan het volgende groepje dat in het seminarie naar de Bangaalse mis gaat die een half uurtje duurt. In de kerk wordt uit volle borst gezongen door iedereen. Enkel de belgen kunnen niet meedoen want ze verstaan er niets van. Donderdag en maandag wordt de mis in het Engels opgedragen, dan gaat de volgende groep luisteren.

Om 8 uur komt iedereen langzaam binnengedruppeld in de eetzaal. Het lijkt een moeilijke dag te worden. Op het shitboard prijkt karen vandaag eenzaam bovenaan. Zij zal vandaag de hele dag last hebben van een nummerke 10. We hopen dat het snel beter gaat, het is gewoon iets waar je doorheen moet. Vanavond is ook ons Fientje wat ziekjes. Ze liggen samen in de kamer een beetje ziek te zijn.

Om 9 uur start het werk weer. Een klein groepje doet het laatste werk aan de weg (betonherstelling weghakken). De rest begint met de schuurwerken in de huisjes. Om 10 uur gaan we met de wegenwerkers even bij de verzorging van de leprapatiënten kijken. Indrukwekkend om dit even gade te slaan. De wonden zijn best gruwelijk maar ze worden liefdevol verzorgd door de verpleegsters. De patiënten wachten langzaam hun beurt af.  Sommigen verblijven hier 9 maanden tot hun wonden geheeld zijn. Het enige voordeel is dat zij niets voelen van hun verwonding, maar dat is dan tevens ook het grote probleem van het ontstaan van zulke gruwelijke wonden. We breken na de pauze de laatste stukjes beton op en diegene die buiten willen blijven werken mogen steentjes rapen. Het enthousiasme van deze groep is tegen de middag ver zoek, want iedereen vind dit een erg zielig werkje.

De namiddagshift is voor enkelen onder ons vrij van arbeid. Emilienne en ik brengen de namiddag door met lui op bed liggen en nadien een bezoekje aan de kleermaker die nadien nog een grote bestelling uit de groep krijgt.

De werkende groep voltooid het meeste  schuurwerk aan de huisjes. We kunnen morgen misschien starten met de schilderwerken als onze Bengaalse aannemer ons werk morgen ook nog goed vind. Klaas die de buitenkant aan het schuren was zakt door de geweldig lichte aluminium ladder. Hij bestelt meteen een nieuwe maar deze keer uit bamboe.

Na het lekkere diner ontstaat er spontaan een erg groot emo-moment als ik de verrassing van de dag uit de frigo haal (echte Belgische chocolade). Marie is er even van overtuigd dat ik die vanmiddag in het 3^e stalletje links achter de school in het dorp gekocht heb en kan niet wachten om morgen een nieuwe voorraad in te slaan.

Na het eten wordt het spelletje weerwolven gespeeld. Dat maakt dat het kot soms in vuur en vlam slaat maar gelukkig slapen ze ook soms tijdens dit spelletje. Ik kan me ondertussen even bezighouden met het verslagje van de dag.

Ondertussen hebben we ook de reacties op de blog binnengekregen en die worden heerlijk onthaald. Dus blijf reageren, het doet heel veel deugd om te merken dat we thuis door schijnbaar velen gevolgd worden (1300 pageviews op 6 dagen).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

update

De bijensteek van Marie is ondertussen volledig in orde.

Aan Bernard: Bangladesh wordt in één woord geschreven! (Lara: waarom hangt ons huis vol met landkaarten).

 

Voor Luc: Shit Happend ! 

 

Fran komt op het idee om een shitboard te openen. 

 

Emilienne organiseert onmiddelijke een workshop: wat te doen om te kunnen kakken. Deze workshop kan straks in België bij haar geboekt worden En er wordt prompt een nieuwe quiz uitgevonden: herken de kak.!

 

Klaas, Annelies en Maitè hebben ook een werkschema opgemaakt zodat we in 4 ploegen kunnen werken.

De vroege, de dag, de late en de nacht. Op dit eigenste moment zijn we met het groepsoverleg bezig (zelfs dat is voorzien in het schema)

dag 6

Start met stralend weer om 5.15 uur. Samen met Klaas, Maitè en Annelies maken ik een dauwtripje.

We belanden al snel  bij een familie Bengalen die ons gastvrij onthalen. We blijven echter te lang hangen en dan wordt er al snel aangeboden om iets te eten en te drinken. Wij proberen om zo snel mogelijk zonder problemen weg te geraken en krijgen nog een lekkere Jackfruit mee. Die valt toch niet echt in de smaak en we proberen hem zo snel mogelijk kwijt te geraken. Een toevallige jonge passant met zijn riksja krijgt van ons deze vrucht cadeau. We gaan ook nog even langs bij het seminarie vlak naast het ziekenhuis waar net de misdienst van de dag plaats heeft. Na de mis mogen we bij de priester op de koffie. We praten wat over koetjes en kalfjes. Als we vertekken wil hij natuurlijk een foto van ons. Hij praat wel enkel tegen Klaas en Mij, Annelies en Maitè zijn vrouwen en daar praten de Bengalen niet mee. Ditzelfde ervaren we ook in de namiddag bij de arbeiders van de aannemer die ons helpen. Eentje doet echt zijn best om mee te helpen maar de andere moeten we echt de schop of houweel in zijn handen geven. De vrouwen die stuurt hij echt met een wegwerpgebaar weg.

Het werk aan de weg schiet erg goed op. Bij de eerste meters worden we echter Slachtoffer is Marie die  samen met een van de werkmannen naar de eerste hulp mogen. Ze passen echter beiden voor de spuit die ze daar aangeboden krijgen aangevallen door een zwerm bijen die zich verstopt had in de haag naast de weg..  Arriv had geschat dat we hier 8 of 9 dagen mee zoet zouden zijn. Wij hopen het tegen morgenmiddag af te hebben. We hebben nu voor hem een probleem gecreëerd. Maar het zou 3 dagen volledig droog moeten blijven voor ze de asfaltlaag erover kunnen leggen. Lara en Babette werken vanmiddag in de huisjes, waar we morgen met een hele kliek ook in gaan vliegen. Willem zal content zijn als hij terug  hier komt volgende week.

Weetjes:

·         Babette heeft vannacht een TB aanval gehad dacht ze. Ze bleef hoesten en hoesten. Gelukkig werd ze vanmorgen weer gezond verklaard.

·         Spinnen zijn een echt probleem voor de meeste ladies. Klaas en ik moeten daarom ook geregeld hand en spandiensten verlenen.

·         Westvlaams en Binglish zijn hier de meest gebruikte talen.

·         Muggegeheugen is het meest mooie woord dat Karen kan uitspreken. Het klinkt ongeveer als muhheheheujen. Ondertussen is het voor ons bijna verstaanbaar. Het is hier ook altijd massa's gezellig en massa's zon.

·         Verder spreken de Bengalen ook over very much good work.

Vandaag ook alle reacties op de blog te lezen gekregen. Een leuke afwisseling na het werken. Dus blijf sturen die reacties. En voor alle papa's en mamma's: we kunnen ze nog altijd aan! De groep hangt erg goed aan elkaar en de sfeer is hier prima!

Het weer is vandaag veranderd. Er is regelmatig volop zon en dat merk je in je kleren. Droog blijven is onmogelijk, zelfs in bed blijf je niet droog. Hoe warm het precies is weten we niet maar dat is ook niet belangrijk, we kunnen het toch niet veranderen.

Klaas en ik hebben vanavond een bezoek gebracht aan de barbier voor een scheerbeurt. Dit was echt de moeite, buiten het scheren kregen we een volledige gezichtsmassage, en ik zelfs een arm en rugmassage. We betaalden waarschijnlijk veel  te veel (2,5 euro pp) maar het was massa's lekker (klaas zijn woorden).

 

dag 5

Onze 2^e werkdag start om 8 uur met een heerlijk ontbijt. De koks Joachim en Joseph doen hun megabest om elke dag gevarieerd te koken. Ofwel omelet ofwel snottebellen staan op het menu. Iemand heeft Joseph wijsgemaakt dat spiegelei snottebel noemt in het Nederlands. Wij laten dit dus ook maar zo.

Werken start om 9 uur. Omdat het vandaag schitterend weer is en niet regent vraagt Arriv om zoveel mogelijk aan de weg te werken. We vliegen er weer in met groot enthousiasme. Enkel Karen en Marieke werken in de huisjes. Tegen de middag hebben we al een groot stuk van de weg onkruidvrij gemaakt. Volgens ons vinden de Bengalen ons strevertjes die alles zo snel mogelijk klaar willen hebben. De patiënten hebben gratis tv voor hun kamer. We proberen telkens 2 uur te werken en nemen dan een korte pauze. Voor je het weet sta je hier wel van kop tot teen in het zweet. De aannemer gaat ons morgen Bengaalse hoofddoeken meebrengen om ons zweet op te vangen.

Gelukkig kunnen we tussen de middag even lekker douchen. In totaal werken we +/- 6 uur per dag en dat is wel genoeg in deze omstandigheden.

Iedereen doet echt zijn best en als we afspreken om om 16.00 uur te stoppen willen we steeds toch nog tot aan de volgende bocht verder werken. We hebben vandaag iets meer als 200 mtr. weg vrijgemaakt. Volgens Willem was er omgeveer 900 mtr. te doen. Ik vrees dat er dan toch nog elders in Bangldesh een dikke 500 mtr. gezocht moet worden. Als de weg onkruidvrij gemaakt is moet hij nog volledig geborsteld worden en de putten in de weg nog zuiver gemaakt. Als het weer goed blijft dan gaan ze hem volgende week een nieuwe laag asfalt geven. Wij hopen dat het weer goed blijft zodat we hem officieel in kunnen huldigen samen met de afgewerkte huisjes. Als we in dit tempo kunnen blijven verder werken moet dat lukken.

Ondertussen is het ons ook gelukt om 4 lokale fietsen te bemachtigen! Nu hebben we meer vrijheid om iets van de omgeving te gaan zien.  Na een eerste testrit hebben we een schema afgesproken waarbij iedereen een halve dag vrij krijgt om de omgeving onveilig te maken. Karen heeft ondertussen al een plaatselijke riksja de gracht ingereden. Het stuur wilde niet meer rechtdoor en de remmen deden het niet meer volgens haar. Fien en Annelies die met de riksjarijder weer achter op de kar zaten kwamen er met de schrik vanaf. Karen heeft de lieve man dan maar 10 Takka(= 10 eurocent)  gegeven, en daar was hij zo te horen niet echt tevreden mee.

Na het werk is het shoppingtijd.  Bjna iedereen trekt naar Jalchatra om terug te komen met allerlei spulletjes. De winkeliers en de kleermaker doen gouden zaken.  Na het eten is de jeugd al snel naar bed. Sommigen plannen morgenvroeg om kwart na 5 een dauwtripje. Ik zie wel of ik wakker ben om mee te gaan.

Emilienne en ik hebben de living voor ons alleen.

dag 4

Dag 4:

We stonden op met veel regen. Het leek niet te stoppen, de hele dag lang maar in de namiddag stopte het uiteindelijk en vlogen we er meteen in. In de voormiddag bezochten we samen met Willem de kliniek waar het eigenlijk allemaal om draait. We hoorden het verhaal van de mensen en waren zeer onder de indruk. De schoppen, het plamuursel en de schuurborstels wachtten ons op. We werkten slechts 2 uurtjes, maar waren allemaal uitgeput. Na een frisse douche gingen enkelen onder ons nog naar het dorpje. Voor het eerst aten we echt Bengaals en dat smaakte naar meer. Nu nog even ontspannen en vroeg gaan slapen dat we er morgen vol goeie moed weer in kunnen vliegen.

(Elise,Babette,Marie,Feya)

Werken in Bangladesh is gans anders als in belgië, dat hebben we meteen door. Toen we het werk overliepen met Willem en Arriv dachten wij slimme Belgen dat we het beter wisten. Klaas en ik trokken onmiddellijk naar Madhupur om "plamuurmessen" te kopen om de gaten in het plafond wat sneller op te vullen. De Bengalen toonden ons hoe we dat met onze vingers moesten doen. Na een kwartier weten we echter beter. Deze kauwgum die ze hier gebruiken laat zich enkel door menselijke vingers manipuleren. De handen van Annelies en Maitè zien er dan op het einde van de dag ook erg duur uit (helemaal in het zilver). Klaas is als een dolleman op de weg gevlogen waardoor we na 2 uurtjes al een heel groot deel onkruidvrij gemaakt hebben. Hj kan hier makkelijk aannemer worden, want de aannemer waarmee we hier werken heeft dezelfde studies gedaan die hij in oktober gaat starten (Pol & Soc). Arriv laat echter weten dat de weg niet  genoeg vrij gemaakt is en vraagt om het verder zuiver te maken. Misschien heeft hij schrik dat de weg te snel klaar gaat zijn. We gaan dat  meteen rechtzetten.

Het blijft moeilijk om het internet te bereiken. Gisteren toch op de blog geraakt en de witte balkjes kunnen herstellen zodat jullie weer een stukje van onze belevenissen konden lezen. Bedankt al voor de reacties, blijf ze sturen, wij hopen dat we ze kunnen lezen. Het is wel jammer dat we geen foto's op de blog kunnen plaatsen. Maar die zullen jullie later in overvloed te zien krijgen.  (Peter)