Dag 17-18
Hier zijn we weer. Hebben jullie ons gemist?
Willem was op bezoek en dat betekent een druk programma van hier naar daar, m.a.w. wij zijn het hele weekend op uitstap geweest. Daarom was er geen tijd om de blog bij te werken. Ik probeer dat hierbij goed te maken. Geruggesteund door de harde kern die mij bijstaat bij het schrijven.
Vrijdagmorgen, het begin van het weekend. Willem kan elk moment arriveren. Wij hebben gisteravond een mooi welkom voor hem voorbereid. Toen wij de cadeau's aan het verpakken waren, die we meenemen naar de schooltjes die we dit weekend gaan bezoeken, hadden we nog ballonnen over. Deze werden snel opgeblazen en er werd een grote slinger van gemaakt. We kleuren een mooi groot papier met "WELKOM OME WILLEM". Op deze manier zal hij zich snel thuis voelen. Rond 10 uur horen we zijn speciale toeter in het straatje. Willem wordt door de meisjes luidruchtig onthaald en hij wil meteen de werken inspecteren. Hij is zwaar onder de indruk van het reeds gerealiseerde resultaat. Hij had dit niet durven denken toen hij vertrok. Voor ons een mooie opsteker.
We drinken nog snel een koffietje en steken onze bagage voor 2 dagen in de auto's en vertrekken richting Mymensingh (aan de oevers van de oude Brahmaputra) naar het ziekenhuis van Damiaanactie waar onze Waalse bouwkampers een aantal kamers aan het renoveren zijn. Zij zijn echter niet ter plaatse omdat zij ook een weekenduitstap hebben. Het ziekenhuis hier is heel anders als Jalchatra, niet zo ruim als bij ons maar heel compact met een heel leuke binnentuin. Hier worden ook Lepra en TB patiënten opgevangen. Maïté, Annelies en Klaas herkennen één van de lepra-patiënten van vorig jaar toen hij hier ook al op bezoek was. Deze man blijkt hier bijna te wonen. Willem vertelt even het achtergrondverhaal van het ongeluk dat deze man al allemaal is overkomen. Hij had ondanks zijn erge handicap een nieuwe echtgenote gevonden, deze stierf echter door een blikseminslag en tot overmaat van ramp werd zijn koe gestolen. Van damiaan kreeg hij dan vis om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien, maar ook die werd gestolen. Nu is er een buurmeisje die hem regelmatig verzorgd, maar hij slaagt er in om het merendeel van zijn tijd in het ziekenhuis door te brengen waar hij goed verzorgd wordt. Samen met Willem doen we de ronde in het ziekenhuis en kunnen we via hem wat vragen stellen aan de patiënten die het duidelijk erg leuk vinden dat wij op bezoek zijn.
We rijden verder naar Netrakona waar we een aantal "care after cure-projecten" bezoeken die damiaanactie daar in de omgeving opgezet heeft in samenwerking met Sabalamby Unnayan Samity (SUS). Het betreft projecten waar een microkrediet gegeven wordt aan leprozen om hen terug te integreren in de Bengaalse maatschappij. Dit lukt echter enkel als ook de familie meewerkt. Het eerste project dat we bezoeken is een zoon die samen met zijn moeder en broer een soort kruidenierswinkeltje konden overnemen waar ze ook een TV hebben en Thee verkopen. Ze hebben een maandomzet van ongeveer 20.000 taka/maand (200 €) waarvan ze ongeveer 4.000 taka netto overhouden. Het absolute minimum om hier te kunnen overleven is 2.000 taka. Dit is dus een geslaagd project. De bedoeling is dat deze mensen wekelijks hun verkregen microkrediet terugbetalen. Damiaanactie heeft zich voor deze projecten geëngageerd om bij eventuele terugbetalingsproblemen garant te staan voor deze leningen. Tevens zijn deze leningen renteloos. Bij het bezoek van dit project kan Fran haar geluk niet op want zij wordt gevolgd door een massa kinderen die haar speciaal uitgekraamde kreten spontaan beginnen herhalen (Ekkebakkaka). Ook de andere meisjes worden gevolgd door weer andere kinderen. We hebben alzo heel snel een hele gemeenschap die er weeral voor zorgt dat we ons absoluut niet alleen kunnen voelen hier. Fien slaagt er weer eens in om een baby te versieren. Gelukkig voor de moeder is Fien zo verstandig om de baby ook weer terug terug te geven!
Het volgende project betreft een 60-jarige vrouw die van Damiaanactie een koe met kalf kreeg. De koe wordt door haar zoon verzorgd omdat ze zelf niet kan lopen. Bijkomend heeft ze ook een groentetuin. Bij dit project is de opbrengst zeer moeilijk in te schatten. Wel hebben ze ondertussen reeds een nieuwe koe kunnen aanschaffen. Van hieruit gaat onze trip verder naar een man die via zijn microkrediet een met een motor aangedreven rijstmolen kon aanschaffen en daarnaast een theestalletje uitbaat. Hij schenkt hier 200 koppen thee per dag à 3 taka/kop, en met zijn molen houdt hij 24 taka per dag over. Wij schatten dat hij ongeveer 4000 taka/maand kan overhouden. Als laatste bezoeken we een ander winkeltje waar de eigenares hiernaast ook nog een koe met kalf kreeg. Met wat geluk verdient zij 60 taka/dag. Het was de eerste keer dat deze projecten door Willem bezocht werden, en we stellen samen met hem vast dat deze projecten succesvol zijn hoewel het evenwicht tussen winst of verlies erg fragiel is. Wij steunen elk project door ofwel thee ofwel chips te kopen zodat ze vandaag in ieder geval een goede dag hebben gehad. De samenwerking tussen SUS en Damiaanactie is dat SUS de projecten wekelijks kan opvolgen omdat zij in deze omgeving een uitgebreide werking hebben. Zij zorgen ook voor de opleiding van de betrokken mensen, zij geven cursussen op maat van het project. Zo worden er lessen gegeven over alles wat belangrijk is om een koe te houden of hoe ze groenten kunnen telen. Verder zorgen zij ook voor de nodige juridische ondersteuning.
Sabalamby (SUS) werd in 1986 gestart door een mevrouw die door haar man verstoten werd. Haar kinderen werden haar ontnomen en zij kon haar kinderen enkel zien door verkleed in een burka aan de schoolpoort haar kinderen op te zoeken. Zij kon haar kinderen wel zien maar nooit toespreken of benaderen. Zij had het geluk dat ze door haar ouders werd opgevangen en kon gaan studeren en zette zich nadien in voor onderdrukte vrouwen. Ze besefte op het moment dat ze haar eerste salaris kreeg dat ze echt onafhankelijk was. Op dat moment startte ze Sabalamby wat onafhankelijkheid betekent. Via 11.11.11 wordt ze door een zweedse groep gesponsord met 30 naaimachines en is ze gestart met de uitbreiding van haar project. Momenteel werkt ze met ongeveer 650 mensen en bereiken ze een bevolking van +/- 900.000 Bengalen. Hiervoor voorzien ze in microfinancieringen, onderwijs en opleiding, medische en juridische bijstand, voedselzekerheid en hebben ze ook een vluchthuis voor vrouwen.
Het is in dit vluchthuis waar wij vanavond overnachten. Op dit moment verblijven er 2 vrouwen, de ene reeds gedurende 1 jaar, de andere sinds 6 maanden, beiden hebben ze 1 kind. Hun verhaal is gelijklopend, mishandeld door hun man. Zij kunnen niet bij hun familie terecht omdat hun man hen daar zou vinden. Zij leven in het vluchthuis en werken bij Sabalamby in de werkateliers. Zij verdienen 1.000 taka/maand (10€) en kunnen gratis in het vluchthuis verblijven. Wel moeten ze zelf voor hun eten zorgen. Net vanavond hebben ze kip, dit kunnen ze zich enkel 1 keer per maand permitteren, en toch bieden zij ons een stukje aan. Wij bedanken hen vriendelijk en beslist hiervoor, we kunnen hier enkel diep respect voor opbrengen. Ze vinden het enorm leuk dat we blijven slapen en zeggen dat we minimaal 3 dagen moeten blijven. Voor hen is dit gewoon een heel leuke afwisseling.
De nacht start voor enkelen onder ons pas om 3.00 uur, en dat is de rest van de dag te zien. Bij het afscheid geven we elk van de vrouwen nog 500 taka en krijgen ze een zakje met verrassingen voor hun kindjes. Hun opgewektheid zal mij nog lang bijblijven!
We starten met een ontbijtje in de kantine van SUS, waarna we in 2 groepjes verdeeld worden om schooltjes te bezoeken. Wij bezoeken een klasje van groep 3 terwijl de anderen een groep 1 bezoeken. We worden enthousiast ontvangen en mogen hun manier van onderwijs volgen. De kinderen die hier lessen volgen zijn eigenlijk kinderen die uit het normale onderwijs weggevallen zijn omwille van diverse redenen en opgevangen worden door SUS in aparte groepen waar ze in een 4-tal jaar klaargestoomd voor het reguliere onderwijs. 2/3 van de leerlingen zijn verplicht meisjes. Naast de opleiding van de kinderen worden ook de ouders betrokken in het bewustmakingsproces van het belang van onderwijs. Alle kinderen worden constant opgevolgd en zo bereiken ze een erg hoge opleidingsgraad. Als de kinderen terug in het reguliere onderwijs terechtkomen hebben ze een flinke voorsprong. Wij zijn aangenaam verrast door de werkwijze en de opzet van het geheel. Wij hebben voor elk kindje een zakje met diverse speeltjes, pennen en ballonnen mee. Ze zijn hier supertevreden mee, en wij vertrekken met een blij gemoed naar het volgende project.
We bezoeken een groep vrouwen die allemaal in een groep verenigd zijn waar zij elk individueel een microkrediet ontvingen voor diverse persoonlijke ondernemersactiviteiten, gaande van aankoop van een riksja, opstart van een winkeltje, een visvijver e.d. Wekelijks komen zij samen om hun lening terug te betalen. Ze hebben een voorzitster en een secretaris en hebben een zeer goede binding met elkaar. De naam van deze groep is "Eerlijkheid". We hebben de kans om vragen te stellen en stellen vast dat het echt een perfecte werkvorm is. Vanwege de groep zijn er weinig of geen problemen met terugbetaling omdat de groepsdruk hoog is en men elkaar ook steunt als er problemen zijn. Omdat de vrouwen het krediet onderschrijven wordt de band met hun echtgenoot ook anders en worden ze zelfstandiger. Ook zij worden met alle mogelijke middelen gesteund door SUS. De groep die wij bezochten was gestart met 30 deelnemers en is ondertussen aangegroeid tot 42 leden. Van jaloezie is hier geen sprake!
We bezoeken nog snel de werkateliers van SUS en kopen het half winkeltje leeg en rijden zo snel als we kunnen naar het ziekenhuis van Netrakona voor een dikverdiend middagmaal. Het is ondertussen reeds 3 uur. We krijgen een heerlijke Bengaalse maaltijd voorgeschoteld met rijst, kip, vis, groenten en dahl, heerlijk.
Na de maaltijd nog een rondleiding in het labo van het ziekenhuis waar men in samenwerking met het Tropisch Instituut uit Antwerpen een methode ontwikkelde om Multi-resistente TB op 10 dagen te kunnen ontdekken. Deze methode wordt nu wereldwijd gebruikt. De oude methode duurde 3 maanden, maar wordt hier ook nog steeds gebruikt omdat ze preciezer is en een controle is voor de snelle test. Het labo is, naar Bengaalse begrippen, supermodern ingericht labo met geavanceerde toestellen. We verbijven even in een ruimte die Airconditioned is en merken als we terug buiten stappen hoe warm het weeral was in Bangladesh!
En dan begint het avontuur van de rovers:
We rijden met gezwinde spoed terug naar Jalchatra want Willem moet vanavond nog terug naar Dhaka en we moeten voor het donker door het roversbos net voor Jalchatra. Dit is een weg door een dicht bos waar regelmatig bussen en auto's overvallen worden door bandieten en rovers. Na donker mag je er niet alleen door rijden en moet er in blok gereden worden met politiebegeleiding. Wij komen natuurlijk net aan na zonsondergang. We worden door de politie langs de kant gezet zodat we kunnen wachten tot we met meer auto's zijn. Onze chauffeur kan echter niet wachten en we spurten met onze 3 auto's door het donkere bos. De spanning in onze auto's stijgt voortdurend, tot het noodlot toeslaat!
Onze eerste auto stopt met een lekke band midden in het gure bos…
(te vermoeid! Cliffhanger, zie morgen voor het vervolg…)
Snel wordt alles in gereedheid gebracht om de band zo snel mogelijk te verwisselen. Net als de reserveband van de auto is geschroefd stopt een colonne met politiebegeleiding. We zijn gered! Willem is gerust!
De spanning in onze auto blijft echter hoog, we staan tenslotte in de bosrand en af en toe komt er iemand met een lamp uit het bos. Marie krijgt haar stressniveau na 10 minuten onder controle en durft uit de auto, ze heeft echter de begeleiding van een persoonlijke body-guard nodig om zich te verplaatsen.
Wij krijgen 2 politieagenten mee in onze auto zodat we onze weg verder veilig kunnen zetten. We komen een half uur te laat voor het diner, maar dat is voor onze koks geen probleem. Ze wachten gewoon iets langer om de frieten te bakken.
De wist je datjes houden jullie morgen nog tegoed. want wij moeten dadelijk gaan slapen, want morgen is het weer gewoon een WERKDAG!
