We vertrekken 's morgens vroeg richting Leuven. We weten dat we naar Bangladesh mogen en zijn erg benieuwd naar de groep. Na de verplichte inschrijving is de eerste die ons begroet iemand met een Bangladesh t-shirt. Dit blijkt dus Luc te zijn die de groep bengalen zal begeleiden tijdens het weekend. Hij stelt ons voor aan de groep die plots 14 koppen groot blijkt te zijn. Willem heeft meerdere mensen warm gemaakt. Speciaal is wel dat wij de oudjes van de groep zijn. Luc vraagt een eerste keer of we dit wel zien zitten. Ik hoef maar één blik met Emilienne te wisselen en zie dat dat goed zit.
Tijdens het weekend blijkt dat we een hele leuke groep hebben. Wij moeten even wennen aan het drukke jeugdig geweld, maar beseffen al snel dat dit ook voor ons een enorme verrijking zal zijn in Bangladesh. Wij kijken er enorm naar uit.
Wim stopt niet met motiveren, dat is hem duidelijk met de paplepel ingegeven. En dat Luc helemaal verknocht is aan Bangladesh is ook meteen duidelijk.
Maar na deze zondag stappen wij tevreden buiten en wandelen binnen een damiaanverhaal dat ons de volgende maanden stevig in zijn greep zal hebben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten