Speciaal is wel dat wij de oudjes van de groep zijn. Luc vraagt een eerste keer of we dit wel zien zitten. Ik hoef maar één blik met Emilienne te wisselen en zie dat dat goed zit.
Tijdens het weekend blijkt dat we een hele leuke groep hebben. Wij moeten even wennen aan het drukke jeugdig geweld, maar beseffen al snel dat dit ook voor ons een enorme verrijking zal zijn in Bangladesh. Wij kijken er enorm naar uit.
Wim stopt niet met motiveren, dat is hem duidelijk met de paplepel ingegeven. En dat Luc helemaal verknocht is aan Bangladesh is ook meteen duidelijk.
Maar na deze zondag stappen wij tevreden buiten en wandelen binnen een damiaanverhaal dat ons de volgende maanden stevig in zijn greep zal hebben
Geen opmerkingen:
Een reactie posten