dag 27

Op ons verzoek bezoeken we vandaag samen met Willem enkele ziekenhuizen waarmee Damiaanactie een of andere connectie heeft. We starten onze dag in Faridpur met een ziekenhuis dat volledig gerund wordt door de overheid maar waar damiaanactie een protocol van samenwerking mee heeft ondertekend voor 10 van de 30 beschikbare bedden.

Het ziekenhuis is 1,5 jaar geleden volledig gerenoveerd door US AID, oorspronkelijk zou dit door een bouwkamp gebeuren, maar dat is 3 maal gepland maar telkens geannuleerd door de overheid. Wij krijgen de nodige uitleg van de mensen van Damiaanactie ter plaatse, en tot onze grote frustatie moeten wij vaststellen dat dit project absoluut niet van de grond komt. Het allergrootste probleem blijkt de stroomvoorziening te zijn, de bestaande is onvoldoende om te kunnen werken. Vanwege een tekort aan energie worden er geen nieuwe aansluitingen meer gemaakt. Dit betekent voor dit hospitaal dat er in de gang een verpakte X-Ray machine staat die daar 1,5 jaar geleden is toegekomen. We vragen ons terecht af of ze na al deze tijd in een stoffige en vochtige omgeving opgeslagen nog gaat werken. Een nieuwe transfo staat nog een beetje te blinken naast deze machine. Niet aan te sluiten wegens onvoldoende stroom. In de voorbereidingskamer zien we geen medicamenten, enkel lege rekken. We bezoeken het volledig nieuwe labo, dat uitgezonderd van de nieuwe stoelen, die er prachtig uitzien, en een nieuwe arico verder niets te bieden heeft. Toestellen ontbreken, m.a.w. er kan hier niet gewerkt worden. De ziekenzaaltjes zijn volledig ingericht met mooie zuivere bedden, waar nog nooit een patiënt in gelegen heeft. Dit te zien stemt ons moedeloos. In dit ziekenhuis verblijven momenteel slecht 2 patiënten. Hier zijn gewoon geen woorden voor. Wij proberen bij Willem en de medewerkers van Damiaan ons verhaal te halen. De overheid heeft voor dit hospitaal geen prioriteiten gesteld. Damiaanactie is de gast in Bangladesh en het is niet mogelijk om iets te eisen. Wij kunnen alleen maar hopen dat er snel actie komt in dit verhaal. Want wij hebben de afgelopen weken duidelijk kunnen ervaren dat er nog grote noden zijn in dit land. Als klap op de vuurpijl zien we nog een nieuwe generator staan die voldoende capaciteit heeft om dit ziekenhuis schitterend werk te laten verrichten. De generator is nieuw en blinkt nog net alsof hij gisteren uit de verpakking is gekomen. Er zijn echter geen budgetten voor handen om brandstof te kopen om hem te laten werken. Begrijpe wie begrijpe kan. Wij besluiten hier dat wij verdomd veel respect hebben voor Willem omdat hij dagelijks met deze problemen geconfronteerd wordt. En stellen nogmaals vast dat het contrast tussen een overheidsziekenhuis en een Damiaanziekenhuis niet groter kan zijn. Ik ben in ieder geval zeer gelukkig dat ik de afgelopen weken heb kunnen bijdragen aan een gigantisch  mooi project dat voor altijd in mijn gedachten zal blijven. In de buurt stellen we wel vast dat men 2 nieuwe elektriciteitscentrales bouwt. Misschien is binnenkort  het probleem toch opgelost?

We rijden verder naar een dorpje waar we opnieuw een groepje Baul (deze keer de juiste schrijfwijze) zangers ontmoeten. Zij werken eenmaal per maand voor Damiaanactie in de bewustmakingscampagnes in het veld. Via liederen proberen zij de mensen aan te zetten om in hun omgeving uit te kijken naar TB of lepra patiënten en vertellen zij waar ze naar toe kunnen met hun medische problemen. Het is weer een leuke afwisseling. Wij worden natuurlijk weer als gasten ontvangen en mogen op de eerste rij zitten. De muzikanten brengen diverse liederen. Karen en Marieke nemen het even over van hen voor een versie van een bekend Bengaals nummer dat zij de afgelopen dagen ingestudeerd hebben en zij worden hiervoor met een daverend applaus beloond, en dat is niet vanzelfsprekend in Bangladesh. Opvallend is hier weer het contrast man-vrouw. De mannen volgen de voorstelling op stoelen en de vrouwen staan rechts van het podium met de kinderen het hele schouwspel gade te slaan. Willem krijgt speciale aandacht van een schattige kleuter die telkens voor zijn stoel een soort buikdansje komt uitvoeren.

Van hieruit rijden we naar een volgend ziekenhuis van de overheid waar een 50-tal bedden ter beschikking staan van een bevolking van bijna 227.000 personen. Ik merk op voor we binnengaan, dat we, als we hier vertrekken, misschien geen zin meer hebben in de lunch. Meteen in de inkomhal komen we 2 bewoners tegen die je bij ons in een ziekenhuis nooit zal zien, 2 honden. Ze liggen hier gezellig in de hall. Wij lopen meteen verder naar het lokaaltje van de Damiaanactie waar we een korte uitleg krijgen over de werking van de TB opsporing. We stellen vast dat hier de prognoses die vooropgesteld worden net niet gehaald worden. In principe stelt men dat als men 100 patiënten onderzoekt zou men hier 7 TB patiënten moeten vinden. Men toont ons ook uitgebreid hoe de patiënten opgevolgd worden met een medische steekkaart die achteraf gedigitaliseerd wordt. Op deze manier wordt alles perfect opgevolgd. Deze werkwijze wordt enkel in Bangladesh op deze manier toegepast. In dit kleine kamertje in dit ziekenhuis werken 2 mensen voor Damiaanactie vast en is er 1 superviser die verantwoordelijk is voor 5 van soortgelijke kantoortjes in de omgeving. We doen ook nog snel een rondgang door de ziekenzalen van het ziekenhuis en stellen daar vast dat het er behoorlijk vuil en slordig is. De verpleging vertelt ons dat ze werken met een floorsystem. Als er teveel patiënten zijn worden ze op de vloer gelegd.  We merken echter vandaag niets van een overbevolking. In de mannenafdeling zijn de meeste zieken afkomstig van verkeersongevallen of geweldpleging. In de vrouwenafdeling stellen we vast dat koorts of buikpijn veel voorkomende oorzaken zijn van een ziekenhuisopname. We bezoeken nog de materniteit die er ook naar Belgische normen verschrikkelijk uitziet. De verloskamer bestaat uit een vlakke metalen tafel, enkele gammele trapjes en tafeltjes en ziet er niet erg hygiënisch uit. Hier kinderen ter wereld brengen is niet vanzelfsprekend. De lunch wordt toch nog gesmaakt maar ook dit verhaal laat de rest van de dag nog zijn sporen na. Na de middag rijden we verder naar de boot die ons in een uurtje over de Jamuna rivier brengt en van daaruit gaan we naar onze slaapplaats in het opleidingscentrum van de vzw Proshika die naast Grameen verantwoordelijk zijn voor het verstrekken van micro kredieten. We gaan vroeg naar bed want morgen rijden we naar Dhaka voor onze laatste etappe.