dag 28

Het gaat voorlopig mijn laatste berichtje zijn vanuit Bangladesh. Ik zal zeker de komende weken nog wat beeldmateriaal en hier en daar nog wat bedenkingen e.d. posten. Ik heb in ieder geval genoten van deze reis en ook van deze blog. Het was een schitterende manier om onze ervaringen snel met jullie te kunnen delen. Ik wil speciaal mijn schoonzus Brigiet en mijn broer Chris bedanken voor de bijstand uit België. Zonder hen had deze blog nooit kunnen worden wat het tot heden geworden is. Speciale dank verdient ook Willem die er voor zorgde dat wij konden beschikken over een gsm-dongle waardoor we bijna altijd internetverbinding hadden. Maar ook wil ik alle lezers bedanken en vooral diegenen die mij in al hun reacties al bedankt hebben. Het was voor mij de stimulans om mij elke dag  een beetje af te zonderen en mijn persoonlijke belevingen van de dag neer te pennen. Ik wil ook al onze medereizigers bedanken. Zonder hen had ik ook niet deze verhalen kunnen schrijven. Zij hebben met hun reacties en bijdrage ook gezorgd voor de nodige stof om te schrijven. Dit verhaal is echter vooral mijn persoonlijke interpretatie en het verhaal is zeker niet compleet. Maar ik ben enorm trots dat we dit samen hebben kunnen realiseren en Bangladesh en Damiaanactie zullen steeds een speciaal plekje in mijn hart innemen.

En dan het verslag van de dag:

Na het ontbijt horen we plots fanfaremuziek in het dorp, we lopen met enkelen in de richting van de muziek en zijn zo getuigen van een huwelijksceremonie. De bruid en bruidegom zijn schitterend gekleed en kijken zeer ongelukkig. Dit is gebruikelijk omdat zij hun familie vandaag verlaten. Toch indrukwekkend om te zien welke pracht en praal hiermee gemoeid gaat. Na een bezoekje aan de plaatselijke school kunnen we weer vertrekken.

We stoppen eerst even aan een steenbakkerij om te zien hoe deze werkt. Rondom Dhaka waar we vandaag terug naar toe rijden liggen  honderden van deze fabriekjes die van 1 november tot 15 april in werking zijn. In elke steenbakkerij werken telkens een 200 mensen. Rond een centrale ruimte worden rijen stenen gestapeld die telkens met steenkool gebakken worden. Rij per rij worden stenen gestapeld en gebakken. Het duurt 3 weken om volledig rond te geraken. De vervuiling van de lucht moet enorm zijn als al deze rook de lucht in wordt geblazen. Willem beaamt dit ook en zegt dat de luchtvervuiling in deze periode ontzettend hoog is.

We rijden verder naar een groot complex met een aantal hindoe paleizen uit de 19^e eeuw. Ten tijde van de Engelse kolonisatie inden deze "edelen" de belastingen van de bevolking. Natuurlijk verdiende zij hier ook zelf aan en daarom staan deze prachtige huizen nog. De gebouwen staan er momenteel verwaarloosd bij. Er zijn 4 paleizen (1 voor elke zoon) die bestaan uit een administratief gebouw met daarachter een verblijfsgebouw. Het moet er in die tijd prachtig hebben uitgezien. Alles is uitgevoerd geweest in de beste materialen. Er is nog een kamer min of meer intact en ingericht als museum. Hier zien we schitterende luchters en spiegels die schijnbaar uit België kwamen.

We rijden verder richting Dhaka en stoppen nog even in Dhamrai waar we eerder op bezoek waren voor het hindoefestival. Klaas en ik zoeken hier een typische Baul-trommel, en na wat zoekwerk vinden we onze gading. In onze auto wordt de trom al meteen ingespeeld.

Na de middag worden we in een ziekenhuis verwacht dat betaald wordt door 90 fabriekseigenaars. Het ligt ook op het bedrijventerrein. Damiaanactie heeft hier, net zoals in enkele overheidsziekenhuizen ook een TB afdeling. Het ziekenhuis ziet er veel beter uit als de overheidsziekenhuizen die we eerder bezochten. Mogelijke patiënten komen hier uit de diverse fabrieken op het terrein. Men dient hier de eerste zorgen toe en worden dan indien nodig naar ziekenhuizen in de omtrek vervoerd voor gespecialiseerde behandeling. We stellen hier wel vast dat men hier een groter aantal TB patiënten ontdekt. Dit heeft te maken met de goede voorlichting. Wij mogen nu met de mensen van Damiaanactie een confectieatelier bezoeken. Dit is niet vanzelfsprekend en meestal enkel weggelegd voor klanten. Wij worden rondgeleid door de general manager. Het bedrijf stelt 2000 mensen te werk die hier volgens de Bengaalse wetten betaald worden, minimaal 3.000 taka of 30 euro/mnd.. Hiervoor werken ze 8 uur per dag 6 dagen in de week. Zij krijgen 1 warme maaltijd per dag en hebben gratis transport van thuis naar het werk. De fabriek is zeer net en alles ziet er normaal uit. Buiten aan de ingang wordt duidelijk aangegeven dat hier geen kinderen tewerkgesteld worden. Uit de gesprekken die we met de general manager hebben denken we af te kunnen lijden dat hij het goed voor heeft met zijn personeel. Hij is ook erg gelukkig met de samenwerking met Damiaanactie voor het ontdekken van TB bij de werknemers. De zieke werknemers worden ook niet ontslagen. Het is duidelijk dat hier een win-win situatie is ontstaan. De lage lonen blijven natuurlijk het grootste probleem!

We rijden verder naar Dhaka waar we terug in het hotel slapen waar onze reis ook begon. Morgen doen we met Willem nog een wandeling door een van de armere delen van deze miljoenen stad. Men schat dat hier 14 miljoen mensen wonen????? De namiddag is voorzien voor shopping en 's avonds worden we bij Willem verwacht voor een laatste afscheidsfeestje met muziek en dans en rond 2 uur 's nachts rijden we richting luchthaven en vliegen we richting België.

En dan wil ik graag besluiten met een berichtje aan onze begeleider van onze aanloop naar het bouwkamp:

Beste Luk

Als je dit leest heb je ook de vorige berichten van onze blog gelezen hopen we? Je zal wel van je stoel gevallen zijn dat wij de tijger gezien hebben die jij tijdens al je reizen nog nooit gezien hebt. We moeten je echter teleurstellen. Wij hebben hem ook niet gezien! Maar in een poging om je uit je tent te lokken zijn we zover gegaan! (vergeef je het ons?) Het heeft echter niet mogen baten. Wij hadden zo graag een berichtje van je gehad, maar we begrijpen dat dit te emotioneel voor jou moet geweest zijn. Wij willen ons bij deze dus verontschuldigen en hopen dat jij op je volgende reis wel de Bengaalse tijger te zien krijgt. Maar het belangrijkste is dat jij ons toch maar mooi warm gemaakt hebt om dit mooie land te ontdekken, en dat we blij waren met je tips en trick's die onze reis gemaakt hebben tot wat het was. Hierbij willen we ons dus ook verontschuldigen bij de rest van België die onze blog gelezen hebben. WIJ HEBBEN HEM NIET GEZIEN!