onze laatste dag in Bangladesh

Onze laatste dag brengen we door in de wereldstad Dhaka. Willem pikt ons ’s morgens op om te gaan wandelen langs de spoorweg. Eerst gaan we nog even langs de winkel waar we wat drank kopen voor het feestje vanavond. Het lijkt alsof we in een bank binnenkomen. Op de balie staan een 6-tal verschillende blikjes bier waaruit we kunnen kiezen en achter de toog staat 1 soort rode wijn en een aantal flessen sterke drank. We geven hier onze bestelling op, en moeten een paspoort tonen zodat ze zien dat we buitenlanders zijn. Bengalen kunnen hier niets kopen vanwege het alcoholverbod.

Van hieruit rijden we verder naar het begin van onze wandeling. Dit zijn nog niet de echte, echte Slum’s van Dhaka maar ze evenaren het wel een beetje. De mensen wonen hier op een stukje grond dat eigendom is van de overheid, illegaal dus. Als we hier en daar binnenkijken zien we dat het hier niet makkelijk is om te overleven. De hutjes bestaan zo te zien uit 1 kamertje en we hebben er het raden naar met hoeveel mensen ze hier wonen. Het blijft een er rustige wandeling waar we niet aangeklampt worden door de mensen. Hier en daar wordt een duim omhooggestoken, een teken dat het gewaardeerd wordt dat we hier wandelen. Willem krijgt al snel het gezelschap van een jongeman die de hele weg met ons meeloopt. Het is ontzettend warm en als we stoppen om een beetje water te drinken, wil de man het water voor ons betalen. We weigeren dit ten stelligste. Maar dit geeft weer maar eens aan hoe gastvrij de Bengalen zijn, ook al bezitten ze niets, ze willen altijd iets geven aan de Bideshi (vreemdelingen). Regelmatig komt er een trein voorbij en we worden altijd gewaarschuwd dat we aan de kant moeten gaan, en dit al heel lang op voorhand. Ze willen echt niet dat er ons iets overkomt. Soms is de trein iets breder omdat er zoveel volk op zit dat er aan weerszijde mensen buiten hangen. De treinen die ons passeren zitten welliswaar vol, en soms zit er volk op het dak, maar ze puilen niet uit van de mensen.

Op het einde van het traject zoeken we eerst iets te eten en ter afsluiting besluiten we nog even terug te lopen en de zijpaadjes in te lopen. Hier krijgen we nog een beter beeld van de armoedige situatie waarin sommigen leven. We lopen tussen de hutjes door die gebouwd zijn op palen, boven een hoop vuilnis en beschermd tegen het water. De looppaden zijn nauwelijks een meter breed en bestaan uit bamboepalen. We moeten uitkijken waar we onze voeten zetten want dit is niet gemaakt voor ons westers gewicht. We kunnen een blik werpen in de hutjes en zien daar hoe moeilijk het moet zijn om hier te overleven. Maar wat we ook zien is dat alle mensen hier een bepaald trots uitstralen en ook hier worden we niet als indringers aanzien. De kindjes vinden het natuurlijk heel erg leuk en doen alle moeite om zoveel mogelijk op de foto te komen.

Na deze ontnuchterende wandeling rijden we terug door het hectische verkeer van deze grootstad naar ons hotel. We zullen de namiddag doorbrengen met shoppen. De laatste euro's worden gewisseld en we  gaan op pad. Het contrast met deze voormiddag kan niet groter zijn. Maar het thuisfront verlangt nu eenmaal souveniers! We bezoeken uiteindelijk een winkel of 3 waar iedeen al dan niet zijn gading kan vinden. We moeten ons weer haasten om op tijd in de douche te komen want Willem verwacht ons om 19.30 uur voor het afscheidsfeestje.

Willem heeft ook de dames uitgenodigd die in een door hem opgestart project werken. Het zijn meisjes uit de slum's die dankzij hem nu een gewaarborgd maandloon hebben als ze hun werk goed doen. Zij zien er schitterend uit en we worden onmiddellijk verwelkomd met glitters op onze wangen en in ons haar. Het ijs is meteen gebroken. Als de drankjes worden bovengehaald laten ze zich bijna allemaal verleiden tot het drinken van een biertje. Sommigen vinden het lekker, anderen niet, en enkele doen het blik gewoon in hun tas, voor manlief vermoedelijk.

Willem heeft ook Aklima en haar vriendin ten gast, 2 baul zangeressen. Zij zullen enkele liedjes zingen voor we gaan eten. Na enkele liedjes stopt Aklima plots met zingen en vertelt ze dat ze niet meer verder kan zingen omdat ze zonet bericht heeft gehad dat haar oom overleden is.  We begrijpen dit volkomen, en er  heerst even een bedrukte stemming. Willem weet dit echter perfect op te vangen en even later kan er toch nog gedanst en gegeten worden. Willem heeft pizza besteld en dat smaakt ons wel. Hoewel velen er later toch nog plezier van zullen hebben. Er wordt nog stevig gedanst en veel plezier gemaakt tot we om even na middernacht toch afscheid nemen. De meesten willen nog even slapen of hun koffers verder pakken want om 2 uur komt Willem ons ophalen om de terugreis aan te vatten.