14 januari Startvergadering bouwkampen 2012

Gisteren in Mechelen mogen getuigen voor een 100-tal mogelijke kandidaten voor een bouwkamp in 2012. Lekker veel goesting gevoeld in de zaal, en dat doet deugd.
Heb zelf enorm veel goesting om dit jaar ook weer mee te gaan. De reis naar de Comoren spreekt mij erg aan. Thuisgekomen zei Emilienne dat ik niet moet twijfelen maar dat is makkelijker gezegd als gedaan. Ik heb nog tot 25 januari om te beslissen. We zien wel.
Gisteren ook enkele limburgers mogen ontmoeten. Ik hoop voor hen dat ze de stap zetten om zulk een mooie ervaring te starten. Het is een ervaring om nooit te vergeten.
Zie dat de laatste dagen de blog ook weer druk bezocht wordt. Nooit gedacht dat zoveel mensen onze blog zouden bezoeken. Hopenlijk genieten jullie ervan. Ik heb  er in ieder geval van genoten om hem samen te stellen. Ik kan nu alleen maar hopen dat het mensen helpt om te beslissen om een fantisch Damiaanavontuur te starten.

Filmavond

Afgelopen vrijdag mochten wij een 80-tal mensen verwelkomen in cinéma Walburg voor de voorstelling van onze film "14 belgen in Bangladesh".
De bevindingen waren allemaal positief, en dat doet enorm veel deugd na al de uren die daar aan gespendeerd zijn.
Bij deze premiere waren ook 9 groepsleden uit alle hoeken van het land naar het verre limburg afgezakt om hun gezichten op het witte doek te zien.
Wij hebben 's avonds nog een lekker feestje gebouwd met hen, en alle leuke herinneringen nog een keer de revue laten passeren.
Het was massa's gezellig en we gaan die samenkomsten zeker nog eens herhalen want wij hebben vrienden voor het leven gevonden in deze groep.

Onze Belevenissen

Op 7 oktober willen wij persoonlijk onze belevenissen toelichten door middel van een filmverslag, foto's en persoonlijke vertellingen van onze reis.

Waar: Cinema Walburg
           Kerkstraat 28
           3930 Hamont

Wij starten daar om 8.00 uur  en de toegang is helemaal gratis.

FOTO'S

Ik heb nieuwe pagina's bijgevoegd ivm de uitgevoerde werken in bangladesh.
Zie de pagina's hier rechts.

De terugreis

Vertrek om 2 uur aan het hotel. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar de luchthaven. Aan de luchthaven komen we aan met 2 van de 3 auto's. Willem moet onmiddellijk terugrijden om de mensen die in auto 3 zitten te depaneren. Bij het afscheid nemen heeft Willem nog een cadeau voor Emilienne. Hij heeft in auto 2 een paspoort gevonden. Emilienne stopt het in haar zakken en wacht rustig af tot het bij iemand begint te dagen. Babette raakt al snel in paniek op het moment dat de paspoorten nodig zijn. Voor ze naar buiten kan rennen haalt Emilienne het paspoort boven.

Aan de balie hebben ze echter slecht nieuws. Het vliegtuig van Abu Dhabi naar Manchester zal vertraging hebben waardoor we onze vlucht in Manchester zullen missen. Men probeert een oplossing te bedenken. Er gaat behoorlijk wat tijd overheen maar er is een oplossing, we vliegen nu naar London en van daar uit naar Brussel. We halen net op tijd onze vlucht in Dhaka.

In Abu Dhabi regelen Emilienne, Klaas en ik de vlucht van London naar Brussel want in Dhaka had men ons niet de nodige documenten gegeven. We kunnen ook nog een gratis lunch regelen. De vliegtuigmaatschappij kan op onze sympathie rekenen.

Wij hadden gisteren onze stoelen gewijzigd waardoor we nu naast elkaar kunnen zitten, maar zitten nu wat verder van de groep verwijderd in het vliegtuig. Op deze manier kunnen we wat slaap inhalen dachten we. Al snel komt echter het eerste dagboek boven en later volgen ze allemaal. Iedereen wil dat we een persoonlijke boodschap voor hen schrijven. Dit doen we met veel plezier, maar het zal ons de hele vlucht bezig houden. Probeer dat maar eens voor 12 mensen te doen. Maar we beleven er veel plezien aan en we krijgen ook van hen een berichtje terug. Het zijn soms ontroerende momenten.

We landen perfect op tijd en het thuisfront is op de hoogte van onze latere aankomststijd. We weten echter niet wie er allemaal te wachten staat. We delen onze laatste knuffels uit bij de bagageband want vrezen dat daaar dadelijk niet veel meer van in huis gaat komen.

Met Fran haar toeter voorop stappen we als groep de aankomsthal binnen, waar een hele grote menigte ons staat op te wachten. Dit is een perfecte afsluiter voor deze reis.

Het doet ons goed om zoveel complimenten en presentjes te krijgen voor onze blog. Het afscheid valt ons echter zwaar, want het zal de komende dagen stil zijn in huis. Het duurt een uurtje voor iedereen eindelijk mee naar huis wil met zijn echte papa en mama. En wij kunnen ook met een gerust gemoed terug naar Limburg.

Het is nu inderdaad stil hier in huis. We praten voortdurend over wat ons de afgelopen weken is overkomen. Maar wij kijken terug op een schitterende vakantie, waar we nieuwe vrienden hebben gemaakt waaraan we de beste herinneringen zullen overhouden.

Annelies, Babette, Elise, Emilienne, Feya, Fien, Fran, Karen, Klaas, Lara, Maïté, Marie, Marieke en Willem bedankt dat jullie dit avontuur met mij gedeeld hebben.

onze laatste dag in Bangladesh

Onze laatste dag brengen we door in de wereldstad Dhaka. Willem pikt ons ’s morgens op om te gaan wandelen langs de spoorweg. Eerst gaan we nog even langs de winkel waar we wat drank kopen voor het feestje vanavond. Het lijkt alsof we in een bank binnenkomen. Op de balie staan een 6-tal verschillende blikjes bier waaruit we kunnen kiezen en achter de toog staat 1 soort rode wijn en een aantal flessen sterke drank. We geven hier onze bestelling op, en moeten een paspoort tonen zodat ze zien dat we buitenlanders zijn. Bengalen kunnen hier niets kopen vanwege het alcoholverbod.

Van hieruit rijden we verder naar het begin van onze wandeling. Dit zijn nog niet de echte, echte Slum’s van Dhaka maar ze evenaren het wel een beetje. De mensen wonen hier op een stukje grond dat eigendom is van de overheid, illegaal dus. Als we hier en daar binnenkijken zien we dat het hier niet makkelijk is om te overleven. De hutjes bestaan zo te zien uit 1 kamertje en we hebben er het raden naar met hoeveel mensen ze hier wonen. Het blijft een er rustige wandeling waar we niet aangeklampt worden door de mensen. Hier en daar wordt een duim omhooggestoken, een teken dat het gewaardeerd wordt dat we hier wandelen. Willem krijgt al snel het gezelschap van een jongeman die de hele weg met ons meeloopt. Het is ontzettend warm en als we stoppen om een beetje water te drinken, wil de man het water voor ons betalen. We weigeren dit ten stelligste. Maar dit geeft weer maar eens aan hoe gastvrij de Bengalen zijn, ook al bezitten ze niets, ze willen altijd iets geven aan de Bideshi (vreemdelingen). Regelmatig komt er een trein voorbij en we worden altijd gewaarschuwd dat we aan de kant moeten gaan, en dit al heel lang op voorhand. Ze willen echt niet dat er ons iets overkomt. Soms is de trein iets breder omdat er zoveel volk op zit dat er aan weerszijde mensen buiten hangen. De treinen die ons passeren zitten welliswaar vol, en soms zit er volk op het dak, maar ze puilen niet uit van de mensen.

Op het einde van het traject zoeken we eerst iets te eten en ter afsluiting besluiten we nog even terug te lopen en de zijpaadjes in te lopen. Hier krijgen we nog een beter beeld van de armoedige situatie waarin sommigen leven. We lopen tussen de hutjes door die gebouwd zijn op palen, boven een hoop vuilnis en beschermd tegen het water. De looppaden zijn nauwelijks een meter breed en bestaan uit bamboepalen. We moeten uitkijken waar we onze voeten zetten want dit is niet gemaakt voor ons westers gewicht. We kunnen een blik werpen in de hutjes en zien daar hoe moeilijk het moet zijn om hier te overleven. Maar wat we ook zien is dat alle mensen hier een bepaald trots uitstralen en ook hier worden we niet als indringers aanzien. De kindjes vinden het natuurlijk heel erg leuk en doen alle moeite om zoveel mogelijk op de foto te komen.

Na deze ontnuchterende wandeling rijden we terug door het hectische verkeer van deze grootstad naar ons hotel. We zullen de namiddag doorbrengen met shoppen. De laatste euro's worden gewisseld en we  gaan op pad. Het contrast met deze voormiddag kan niet groter zijn. Maar het thuisfront verlangt nu eenmaal souveniers! We bezoeken uiteindelijk een winkel of 3 waar iedeen al dan niet zijn gading kan vinden. We moeten ons weer haasten om op tijd in de douche te komen want Willem verwacht ons om 19.30 uur voor het afscheidsfeestje.

Willem heeft ook de dames uitgenodigd die in een door hem opgestart project werken. Het zijn meisjes uit de slum's die dankzij hem nu een gewaarborgd maandloon hebben als ze hun werk goed doen. Zij zien er schitterend uit en we worden onmiddellijk verwelkomd met glitters op onze wangen en in ons haar. Het ijs is meteen gebroken. Als de drankjes worden bovengehaald laten ze zich bijna allemaal verleiden tot het drinken van een biertje. Sommigen vinden het lekker, anderen niet, en enkele doen het blik gewoon in hun tas, voor manlief vermoedelijk.

Willem heeft ook Aklima en haar vriendin ten gast, 2 baul zangeressen. Zij zullen enkele liedjes zingen voor we gaan eten. Na enkele liedjes stopt Aklima plots met zingen en vertelt ze dat ze niet meer verder kan zingen omdat ze zonet bericht heeft gehad dat haar oom overleden is.  We begrijpen dit volkomen, en er  heerst even een bedrukte stemming. Willem weet dit echter perfect op te vangen en even later kan er toch nog gedanst en gegeten worden. Willem heeft pizza besteld en dat smaakt ons wel. Hoewel velen er later toch nog plezier van zullen hebben. Er wordt nog stevig gedanst en veel plezier gemaakt tot we om even na middernacht toch afscheid nemen. De meesten willen nog even slapen of hun koffers verder pakken want om 2 uur komt Willem ons ophalen om de terugreis aan te vatten.

dag 28

Het gaat voorlopig mijn laatste berichtje zijn vanuit Bangladesh. Ik zal zeker de komende weken nog wat beeldmateriaal en hier en daar nog wat bedenkingen e.d. posten. Ik heb in ieder geval genoten van deze reis en ook van deze blog. Het was een schitterende manier om onze ervaringen snel met jullie te kunnen delen. Ik wil speciaal mijn schoonzus Brigiet en mijn broer Chris bedanken voor de bijstand uit België. Zonder hen had deze blog nooit kunnen worden wat het tot heden geworden is. Speciale dank verdient ook Willem die er voor zorgde dat wij konden beschikken over een gsm-dongle waardoor we bijna altijd internetverbinding hadden. Maar ook wil ik alle lezers bedanken en vooral diegenen die mij in al hun reacties al bedankt hebben. Het was voor mij de stimulans om mij elke dag  een beetje af te zonderen en mijn persoonlijke belevingen van de dag neer te pennen. Ik wil ook al onze medereizigers bedanken. Zonder hen had ik ook niet deze verhalen kunnen schrijven. Zij hebben met hun reacties en bijdrage ook gezorgd voor de nodige stof om te schrijven. Dit verhaal is echter vooral mijn persoonlijke interpretatie en het verhaal is zeker niet compleet. Maar ik ben enorm trots dat we dit samen hebben kunnen realiseren en Bangladesh en Damiaanactie zullen steeds een speciaal plekje in mijn hart innemen.

En dan het verslag van de dag:

Na het ontbijt horen we plots fanfaremuziek in het dorp, we lopen met enkelen in de richting van de muziek en zijn zo getuigen van een huwelijksceremonie. De bruid en bruidegom zijn schitterend gekleed en kijken zeer ongelukkig. Dit is gebruikelijk omdat zij hun familie vandaag verlaten. Toch indrukwekkend om te zien welke pracht en praal hiermee gemoeid gaat. Na een bezoekje aan de plaatselijke school kunnen we weer vertrekken.

We stoppen eerst even aan een steenbakkerij om te zien hoe deze werkt. Rondom Dhaka waar we vandaag terug naar toe rijden liggen  honderden van deze fabriekjes die van 1 november tot 15 april in werking zijn. In elke steenbakkerij werken telkens een 200 mensen. Rond een centrale ruimte worden rijen stenen gestapeld die telkens met steenkool gebakken worden. Rij per rij worden stenen gestapeld en gebakken. Het duurt 3 weken om volledig rond te geraken. De vervuiling van de lucht moet enorm zijn als al deze rook de lucht in wordt geblazen. Willem beaamt dit ook en zegt dat de luchtvervuiling in deze periode ontzettend hoog is.

We rijden verder naar een groot complex met een aantal hindoe paleizen uit de 19^e eeuw. Ten tijde van de Engelse kolonisatie inden deze "edelen" de belastingen van de bevolking. Natuurlijk verdiende zij hier ook zelf aan en daarom staan deze prachtige huizen nog. De gebouwen staan er momenteel verwaarloosd bij. Er zijn 4 paleizen (1 voor elke zoon) die bestaan uit een administratief gebouw met daarachter een verblijfsgebouw. Het moet er in die tijd prachtig hebben uitgezien. Alles is uitgevoerd geweest in de beste materialen. Er is nog een kamer min of meer intact en ingericht als museum. Hier zien we schitterende luchters en spiegels die schijnbaar uit België kwamen.

We rijden verder richting Dhaka en stoppen nog even in Dhamrai waar we eerder op bezoek waren voor het hindoefestival. Klaas en ik zoeken hier een typische Baul-trommel, en na wat zoekwerk vinden we onze gading. In onze auto wordt de trom al meteen ingespeeld.

Na de middag worden we in een ziekenhuis verwacht dat betaald wordt door 90 fabriekseigenaars. Het ligt ook op het bedrijventerrein. Damiaanactie heeft hier, net zoals in enkele overheidsziekenhuizen ook een TB afdeling. Het ziekenhuis ziet er veel beter uit als de overheidsziekenhuizen die we eerder bezochten. Mogelijke patiënten komen hier uit de diverse fabrieken op het terrein. Men dient hier de eerste zorgen toe en worden dan indien nodig naar ziekenhuizen in de omtrek vervoerd voor gespecialiseerde behandeling. We stellen hier wel vast dat men hier een groter aantal TB patiënten ontdekt. Dit heeft te maken met de goede voorlichting. Wij mogen nu met de mensen van Damiaanactie een confectieatelier bezoeken. Dit is niet vanzelfsprekend en meestal enkel weggelegd voor klanten. Wij worden rondgeleid door de general manager. Het bedrijf stelt 2000 mensen te werk die hier volgens de Bengaalse wetten betaald worden, minimaal 3.000 taka of 30 euro/mnd.. Hiervoor werken ze 8 uur per dag 6 dagen in de week. Zij krijgen 1 warme maaltijd per dag en hebben gratis transport van thuis naar het werk. De fabriek is zeer net en alles ziet er normaal uit. Buiten aan de ingang wordt duidelijk aangegeven dat hier geen kinderen tewerkgesteld worden. Uit de gesprekken die we met de general manager hebben denken we af te kunnen lijden dat hij het goed voor heeft met zijn personeel. Hij is ook erg gelukkig met de samenwerking met Damiaanactie voor het ontdekken van TB bij de werknemers. De zieke werknemers worden ook niet ontslagen. Het is duidelijk dat hier een win-win situatie is ontstaan. De lage lonen blijven natuurlijk het grootste probleem!

We rijden verder naar Dhaka waar we terug in het hotel slapen waar onze reis ook begon. Morgen doen we met Willem nog een wandeling door een van de armere delen van deze miljoenen stad. Men schat dat hier 14 miljoen mensen wonen????? De namiddag is voorzien voor shopping en 's avonds worden we bij Willem verwacht voor een laatste afscheidsfeestje met muziek en dans en rond 2 uur 's nachts rijden we richting luchthaven en vliegen we richting België.

En dan wil ik graag besluiten met een berichtje aan onze begeleider van onze aanloop naar het bouwkamp:

Beste Luk

Als je dit leest heb je ook de vorige berichten van onze blog gelezen hopen we? Je zal wel van je stoel gevallen zijn dat wij de tijger gezien hebben die jij tijdens al je reizen nog nooit gezien hebt. We moeten je echter teleurstellen. Wij hebben hem ook niet gezien! Maar in een poging om je uit je tent te lokken zijn we zover gegaan! (vergeef je het ons?) Het heeft echter niet mogen baten. Wij hadden zo graag een berichtje van je gehad, maar we begrijpen dat dit te emotioneel voor jou moet geweest zijn. Wij willen ons bij deze dus verontschuldigen en hopen dat jij op je volgende reis wel de Bengaalse tijger te zien krijgt. Maar het belangrijkste is dat jij ons toch maar mooi warm gemaakt hebt om dit mooie land te ontdekken, en dat we blij waren met je tips en trick's die onze reis gemaakt hebben tot wat het was. Hierbij willen we ons dus ook verontschuldigen bij de rest van België die onze blog gelezen hebben. WIJ HEBBEN HEM NIET GEZIEN!