Dag 7

De vroege ploeg is opgestaan om 4 uur voor hun dauwtrip. Om half 5 stonden ze al aan de poort die pas om 5 uur door de bewakers geopend wordt. Te vroeg dus, Marieke, Fien en Karen mochten nog een half uurtje wachten voor ze naar buiten konden.

Om half 5 stonden wel de eerste patiënten te wachten aan de poort. De dokter start pas om 8 uur met zijn consultaties. Meestal zijn er dan al een 60-tal patiënten die buiten onder het afdak zitten te wachten. Dit zijn normale consultaties voor dagdagelijkse kwaaltjes.

Om 6 uur is het dan de beurt aan het volgende groepje dat in het seminarie naar de Bangaalse mis gaat die een half uurtje duurt. In de kerk wordt uit volle borst gezongen door iedereen. Enkel de belgen kunnen niet meedoen want ze verstaan er niets van. Donderdag en maandag wordt de mis in het Engels opgedragen, dan gaat de volgende groep luisteren.

Om 8 uur komt iedereen langzaam binnengedruppeld in de eetzaal. Het lijkt een moeilijke dag te worden. Op het shitboard prijkt karen vandaag eenzaam bovenaan. Zij zal vandaag de hele dag last hebben van een nummerke 10. We hopen dat het snel beter gaat, het is gewoon iets waar je doorheen moet. Vanavond is ook ons Fientje wat ziekjes. Ze liggen samen in de kamer een beetje ziek te zijn.

Om 9 uur start het werk weer. Een klein groepje doet het laatste werk aan de weg (betonherstelling weghakken). De rest begint met de schuurwerken in de huisjes. Om 10 uur gaan we met de wegenwerkers even bij de verzorging van de leprapatiënten kijken. Indrukwekkend om dit even gade te slaan. De wonden zijn best gruwelijk maar ze worden liefdevol verzorgd door de verpleegsters. De patiënten wachten langzaam hun beurt af.  Sommigen verblijven hier 9 maanden tot hun wonden geheeld zijn. Het enige voordeel is dat zij niets voelen van hun verwonding, maar dat is dan tevens ook het grote probleem van het ontstaan van zulke gruwelijke wonden. We breken na de pauze de laatste stukjes beton op en diegene die buiten willen blijven werken mogen steentjes rapen. Het enthousiasme van deze groep is tegen de middag ver zoek, want iedereen vind dit een erg zielig werkje.

De namiddagshift is voor enkelen onder ons vrij van arbeid. Emilienne en ik brengen de namiddag door met lui op bed liggen en nadien een bezoekje aan de kleermaker die nadien nog een grote bestelling uit de groep krijgt.

De werkende groep voltooid het meeste  schuurwerk aan de huisjes. We kunnen morgen misschien starten met de schilderwerken als onze Bengaalse aannemer ons werk morgen ook nog goed vind. Klaas die de buitenkant aan het schuren was zakt door de geweldig lichte aluminium ladder. Hij bestelt meteen een nieuwe maar deze keer uit bamboe.

Na het lekkere diner ontstaat er spontaan een erg groot emo-moment als ik de verrassing van de dag uit de frigo haal (echte Belgische chocolade). Marie is er even van overtuigd dat ik die vanmiddag in het 3^e stalletje links achter de school in het dorp gekocht heb en kan niet wachten om morgen een nieuwe voorraad in te slaan.

Na het eten wordt het spelletje weerwolven gespeeld. Dat maakt dat het kot soms in vuur en vlam slaat maar gelukkig slapen ze ook soms tijdens dit spelletje. Ik kan me ondertussen even bezighouden met het verslagje van de dag.

Ondertussen hebben we ook de reacties op de blog binnengekregen en die worden heerlijk onthaald. Dus blijf reageren, het doet heel veel deugd om te merken dat we thuis door schijnbaar velen gevolgd worden (1300 pageviews op 6 dagen).