De terugreis

Vertrek om 2 uur aan het hotel. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar de luchthaven. Aan de luchthaven komen we aan met 2 van de 3 auto's. Willem moet onmiddellijk terugrijden om de mensen die in auto 3 zitten te depaneren. Bij het afscheid nemen heeft Willem nog een cadeau voor Emilienne. Hij heeft in auto 2 een paspoort gevonden. Emilienne stopt het in haar zakken en wacht rustig af tot het bij iemand begint te dagen. Babette raakt al snel in paniek op het moment dat de paspoorten nodig zijn. Voor ze naar buiten kan rennen haalt Emilienne het paspoort boven.

Aan de balie hebben ze echter slecht nieuws. Het vliegtuig van Abu Dhabi naar Manchester zal vertraging hebben waardoor we onze vlucht in Manchester zullen missen. Men probeert een oplossing te bedenken. Er gaat behoorlijk wat tijd overheen maar er is een oplossing, we vliegen nu naar London en van daar uit naar Brussel. We halen net op tijd onze vlucht in Dhaka.

In Abu Dhabi regelen Emilienne, Klaas en ik de vlucht van London naar Brussel want in Dhaka had men ons niet de nodige documenten gegeven. We kunnen ook nog een gratis lunch regelen. De vliegtuigmaatschappij kan op onze sympathie rekenen.

Wij hadden gisteren onze stoelen gewijzigd waardoor we nu naast elkaar kunnen zitten, maar zitten nu wat verder van de groep verwijderd in het vliegtuig. Op deze manier kunnen we wat slaap inhalen dachten we. Al snel komt echter het eerste dagboek boven en later volgen ze allemaal. Iedereen wil dat we een persoonlijke boodschap voor hen schrijven. Dit doen we met veel plezier, maar het zal ons de hele vlucht bezig houden. Probeer dat maar eens voor 12 mensen te doen. Maar we beleven er veel plezien aan en we krijgen ook van hen een berichtje terug. Het zijn soms ontroerende momenten.

We landen perfect op tijd en het thuisfront is op de hoogte van onze latere aankomststijd. We weten echter niet wie er allemaal te wachten staat. We delen onze laatste knuffels uit bij de bagageband want vrezen dat daaar dadelijk niet veel meer van in huis gaat komen.

Met Fran haar toeter voorop stappen we als groep de aankomsthal binnen, waar een hele grote menigte ons staat op te wachten. Dit is een perfecte afsluiter voor deze reis.

Het doet ons goed om zoveel complimenten en presentjes te krijgen voor onze blog. Het afscheid valt ons echter zwaar, want het zal de komende dagen stil zijn in huis. Het duurt een uurtje voor iedereen eindelijk mee naar huis wil met zijn echte papa en mama. En wij kunnen ook met een gerust gemoed terug naar Limburg.

Het is nu inderdaad stil hier in huis. We praten voortdurend over wat ons de afgelopen weken is overkomen. Maar wij kijken terug op een schitterende vakantie, waar we nieuwe vrienden hebben gemaakt waaraan we de beste herinneringen zullen overhouden.

Annelies, Babette, Elise, Emilienne, Feya, Fien, Fran, Karen, Klaas, Lara, Maïté, Marie, Marieke en Willem bedankt dat jullie dit avontuur met mij gedeeld hebben.

onze laatste dag in Bangladesh

Onze laatste dag brengen we door in de wereldstad Dhaka. Willem pikt ons ’s morgens op om te gaan wandelen langs de spoorweg. Eerst gaan we nog even langs de winkel waar we wat drank kopen voor het feestje vanavond. Het lijkt alsof we in een bank binnenkomen. Op de balie staan een 6-tal verschillende blikjes bier waaruit we kunnen kiezen en achter de toog staat 1 soort rode wijn en een aantal flessen sterke drank. We geven hier onze bestelling op, en moeten een paspoort tonen zodat ze zien dat we buitenlanders zijn. Bengalen kunnen hier niets kopen vanwege het alcoholverbod.

Van hieruit rijden we verder naar het begin van onze wandeling. Dit zijn nog niet de echte, echte Slum’s van Dhaka maar ze evenaren het wel een beetje. De mensen wonen hier op een stukje grond dat eigendom is van de overheid, illegaal dus. Als we hier en daar binnenkijken zien we dat het hier niet makkelijk is om te overleven. De hutjes bestaan zo te zien uit 1 kamertje en we hebben er het raden naar met hoeveel mensen ze hier wonen. Het blijft een er rustige wandeling waar we niet aangeklampt worden door de mensen. Hier en daar wordt een duim omhooggestoken, een teken dat het gewaardeerd wordt dat we hier wandelen. Willem krijgt al snel het gezelschap van een jongeman die de hele weg met ons meeloopt. Het is ontzettend warm en als we stoppen om een beetje water te drinken, wil de man het water voor ons betalen. We weigeren dit ten stelligste. Maar dit geeft weer maar eens aan hoe gastvrij de Bengalen zijn, ook al bezitten ze niets, ze willen altijd iets geven aan de Bideshi (vreemdelingen). Regelmatig komt er een trein voorbij en we worden altijd gewaarschuwd dat we aan de kant moeten gaan, en dit al heel lang op voorhand. Ze willen echt niet dat er ons iets overkomt. Soms is de trein iets breder omdat er zoveel volk op zit dat er aan weerszijde mensen buiten hangen. De treinen die ons passeren zitten welliswaar vol, en soms zit er volk op het dak, maar ze puilen niet uit van de mensen.

Op het einde van het traject zoeken we eerst iets te eten en ter afsluiting besluiten we nog even terug te lopen en de zijpaadjes in te lopen. Hier krijgen we nog een beter beeld van de armoedige situatie waarin sommigen leven. We lopen tussen de hutjes door die gebouwd zijn op palen, boven een hoop vuilnis en beschermd tegen het water. De looppaden zijn nauwelijks een meter breed en bestaan uit bamboepalen. We moeten uitkijken waar we onze voeten zetten want dit is niet gemaakt voor ons westers gewicht. We kunnen een blik werpen in de hutjes en zien daar hoe moeilijk het moet zijn om hier te overleven. Maar wat we ook zien is dat alle mensen hier een bepaald trots uitstralen en ook hier worden we niet als indringers aanzien. De kindjes vinden het natuurlijk heel erg leuk en doen alle moeite om zoveel mogelijk op de foto te komen.

Na deze ontnuchterende wandeling rijden we terug door het hectische verkeer van deze grootstad naar ons hotel. We zullen de namiddag doorbrengen met shoppen. De laatste euro's worden gewisseld en we  gaan op pad. Het contrast met deze voormiddag kan niet groter zijn. Maar het thuisfront verlangt nu eenmaal souveniers! We bezoeken uiteindelijk een winkel of 3 waar iedeen al dan niet zijn gading kan vinden. We moeten ons weer haasten om op tijd in de douche te komen want Willem verwacht ons om 19.30 uur voor het afscheidsfeestje.

Willem heeft ook de dames uitgenodigd die in een door hem opgestart project werken. Het zijn meisjes uit de slum's die dankzij hem nu een gewaarborgd maandloon hebben als ze hun werk goed doen. Zij zien er schitterend uit en we worden onmiddellijk verwelkomd met glitters op onze wangen en in ons haar. Het ijs is meteen gebroken. Als de drankjes worden bovengehaald laten ze zich bijna allemaal verleiden tot het drinken van een biertje. Sommigen vinden het lekker, anderen niet, en enkele doen het blik gewoon in hun tas, voor manlief vermoedelijk.

Willem heeft ook Aklima en haar vriendin ten gast, 2 baul zangeressen. Zij zullen enkele liedjes zingen voor we gaan eten. Na enkele liedjes stopt Aklima plots met zingen en vertelt ze dat ze niet meer verder kan zingen omdat ze zonet bericht heeft gehad dat haar oom overleden is.  We begrijpen dit volkomen, en er  heerst even een bedrukte stemming. Willem weet dit echter perfect op te vangen en even later kan er toch nog gedanst en gegeten worden. Willem heeft pizza besteld en dat smaakt ons wel. Hoewel velen er later toch nog plezier van zullen hebben. Er wordt nog stevig gedanst en veel plezier gemaakt tot we om even na middernacht toch afscheid nemen. De meesten willen nog even slapen of hun koffers verder pakken want om 2 uur komt Willem ons ophalen om de terugreis aan te vatten.

dag 28

Het gaat voorlopig mijn laatste berichtje zijn vanuit Bangladesh. Ik zal zeker de komende weken nog wat beeldmateriaal en hier en daar nog wat bedenkingen e.d. posten. Ik heb in ieder geval genoten van deze reis en ook van deze blog. Het was een schitterende manier om onze ervaringen snel met jullie te kunnen delen. Ik wil speciaal mijn schoonzus Brigiet en mijn broer Chris bedanken voor de bijstand uit België. Zonder hen had deze blog nooit kunnen worden wat het tot heden geworden is. Speciale dank verdient ook Willem die er voor zorgde dat wij konden beschikken over een gsm-dongle waardoor we bijna altijd internetverbinding hadden. Maar ook wil ik alle lezers bedanken en vooral diegenen die mij in al hun reacties al bedankt hebben. Het was voor mij de stimulans om mij elke dag  een beetje af te zonderen en mijn persoonlijke belevingen van de dag neer te pennen. Ik wil ook al onze medereizigers bedanken. Zonder hen had ik ook niet deze verhalen kunnen schrijven. Zij hebben met hun reacties en bijdrage ook gezorgd voor de nodige stof om te schrijven. Dit verhaal is echter vooral mijn persoonlijke interpretatie en het verhaal is zeker niet compleet. Maar ik ben enorm trots dat we dit samen hebben kunnen realiseren en Bangladesh en Damiaanactie zullen steeds een speciaal plekje in mijn hart innemen.

En dan het verslag van de dag:

Na het ontbijt horen we plots fanfaremuziek in het dorp, we lopen met enkelen in de richting van de muziek en zijn zo getuigen van een huwelijksceremonie. De bruid en bruidegom zijn schitterend gekleed en kijken zeer ongelukkig. Dit is gebruikelijk omdat zij hun familie vandaag verlaten. Toch indrukwekkend om te zien welke pracht en praal hiermee gemoeid gaat. Na een bezoekje aan de plaatselijke school kunnen we weer vertrekken.

We stoppen eerst even aan een steenbakkerij om te zien hoe deze werkt. Rondom Dhaka waar we vandaag terug naar toe rijden liggen  honderden van deze fabriekjes die van 1 november tot 15 april in werking zijn. In elke steenbakkerij werken telkens een 200 mensen. Rond een centrale ruimte worden rijen stenen gestapeld die telkens met steenkool gebakken worden. Rij per rij worden stenen gestapeld en gebakken. Het duurt 3 weken om volledig rond te geraken. De vervuiling van de lucht moet enorm zijn als al deze rook de lucht in wordt geblazen. Willem beaamt dit ook en zegt dat de luchtvervuiling in deze periode ontzettend hoog is.

We rijden verder naar een groot complex met een aantal hindoe paleizen uit de 19^e eeuw. Ten tijde van de Engelse kolonisatie inden deze "edelen" de belastingen van de bevolking. Natuurlijk verdiende zij hier ook zelf aan en daarom staan deze prachtige huizen nog. De gebouwen staan er momenteel verwaarloosd bij. Er zijn 4 paleizen (1 voor elke zoon) die bestaan uit een administratief gebouw met daarachter een verblijfsgebouw. Het moet er in die tijd prachtig hebben uitgezien. Alles is uitgevoerd geweest in de beste materialen. Er is nog een kamer min of meer intact en ingericht als museum. Hier zien we schitterende luchters en spiegels die schijnbaar uit België kwamen.

We rijden verder richting Dhaka en stoppen nog even in Dhamrai waar we eerder op bezoek waren voor het hindoefestival. Klaas en ik zoeken hier een typische Baul-trommel, en na wat zoekwerk vinden we onze gading. In onze auto wordt de trom al meteen ingespeeld.

Na de middag worden we in een ziekenhuis verwacht dat betaald wordt door 90 fabriekseigenaars. Het ligt ook op het bedrijventerrein. Damiaanactie heeft hier, net zoals in enkele overheidsziekenhuizen ook een TB afdeling. Het ziekenhuis ziet er veel beter uit als de overheidsziekenhuizen die we eerder bezochten. Mogelijke patiënten komen hier uit de diverse fabrieken op het terrein. Men dient hier de eerste zorgen toe en worden dan indien nodig naar ziekenhuizen in de omtrek vervoerd voor gespecialiseerde behandeling. We stellen hier wel vast dat men hier een groter aantal TB patiënten ontdekt. Dit heeft te maken met de goede voorlichting. Wij mogen nu met de mensen van Damiaanactie een confectieatelier bezoeken. Dit is niet vanzelfsprekend en meestal enkel weggelegd voor klanten. Wij worden rondgeleid door de general manager. Het bedrijf stelt 2000 mensen te werk die hier volgens de Bengaalse wetten betaald worden, minimaal 3.000 taka of 30 euro/mnd.. Hiervoor werken ze 8 uur per dag 6 dagen in de week. Zij krijgen 1 warme maaltijd per dag en hebben gratis transport van thuis naar het werk. De fabriek is zeer net en alles ziet er normaal uit. Buiten aan de ingang wordt duidelijk aangegeven dat hier geen kinderen tewerkgesteld worden. Uit de gesprekken die we met de general manager hebben denken we af te kunnen lijden dat hij het goed voor heeft met zijn personeel. Hij is ook erg gelukkig met de samenwerking met Damiaanactie voor het ontdekken van TB bij de werknemers. De zieke werknemers worden ook niet ontslagen. Het is duidelijk dat hier een win-win situatie is ontstaan. De lage lonen blijven natuurlijk het grootste probleem!

We rijden verder naar Dhaka waar we terug in het hotel slapen waar onze reis ook begon. Morgen doen we met Willem nog een wandeling door een van de armere delen van deze miljoenen stad. Men schat dat hier 14 miljoen mensen wonen????? De namiddag is voorzien voor shopping en 's avonds worden we bij Willem verwacht voor een laatste afscheidsfeestje met muziek en dans en rond 2 uur 's nachts rijden we richting luchthaven en vliegen we richting België.

En dan wil ik graag besluiten met een berichtje aan onze begeleider van onze aanloop naar het bouwkamp:

Beste Luk

Als je dit leest heb je ook de vorige berichten van onze blog gelezen hopen we? Je zal wel van je stoel gevallen zijn dat wij de tijger gezien hebben die jij tijdens al je reizen nog nooit gezien hebt. We moeten je echter teleurstellen. Wij hebben hem ook niet gezien! Maar in een poging om je uit je tent te lokken zijn we zover gegaan! (vergeef je het ons?) Het heeft echter niet mogen baten. Wij hadden zo graag een berichtje van je gehad, maar we begrijpen dat dit te emotioneel voor jou moet geweest zijn. Wij willen ons bij deze dus verontschuldigen en hopen dat jij op je volgende reis wel de Bengaalse tijger te zien krijgt. Maar het belangrijkste is dat jij ons toch maar mooi warm gemaakt hebt om dit mooie land te ontdekken, en dat we blij waren met je tips en trick's die onze reis gemaakt hebben tot wat het was. Hierbij willen we ons dus ook verontschuldigen bij de rest van België die onze blog gelezen hebben. WIJ HEBBEN HEM NIET GEZIEN!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto's van de toeristische week in Bangladesh

Karen bedacht een nieuwe haartooi voor Annelies, Willem en de gids

Groepsfoto na de mangrovewandeling in de Sunderbarn

Ochtendbriefje aan papa en mama Peter en Emilienne, van hun kindjes !

Vechtende herten en een wild zwijntje.

dag 27

Op ons verzoek bezoeken we vandaag samen met Willem enkele ziekenhuizen waarmee Damiaanactie een of andere connectie heeft. We starten onze dag in Faridpur met een ziekenhuis dat volledig gerund wordt door de overheid maar waar damiaanactie een protocol van samenwerking mee heeft ondertekend voor 10 van de 30 beschikbare bedden.

Het ziekenhuis is 1,5 jaar geleden volledig gerenoveerd door US AID, oorspronkelijk zou dit door een bouwkamp gebeuren, maar dat is 3 maal gepland maar telkens geannuleerd door de overheid. Wij krijgen de nodige uitleg van de mensen van Damiaanactie ter plaatse, en tot onze grote frustatie moeten wij vaststellen dat dit project absoluut niet van de grond komt. Het allergrootste probleem blijkt de stroomvoorziening te zijn, de bestaande is onvoldoende om te kunnen werken. Vanwege een tekort aan energie worden er geen nieuwe aansluitingen meer gemaakt. Dit betekent voor dit hospitaal dat er in de gang een verpakte X-Ray machine staat die daar 1,5 jaar geleden is toegekomen. We vragen ons terecht af of ze na al deze tijd in een stoffige en vochtige omgeving opgeslagen nog gaat werken. Een nieuwe transfo staat nog een beetje te blinken naast deze machine. Niet aan te sluiten wegens onvoldoende stroom. In de voorbereidingskamer zien we geen medicamenten, enkel lege rekken. We bezoeken het volledig nieuwe labo, dat uitgezonderd van de nieuwe stoelen, die er prachtig uitzien, en een nieuwe arico verder niets te bieden heeft. Toestellen ontbreken, m.a.w. er kan hier niet gewerkt worden. De ziekenzaaltjes zijn volledig ingericht met mooie zuivere bedden, waar nog nooit een patiënt in gelegen heeft. Dit te zien stemt ons moedeloos. In dit ziekenhuis verblijven momenteel slecht 2 patiënten. Hier zijn gewoon geen woorden voor. Wij proberen bij Willem en de medewerkers van Damiaan ons verhaal te halen. De overheid heeft voor dit hospitaal geen prioriteiten gesteld. Damiaanactie is de gast in Bangladesh en het is niet mogelijk om iets te eisen. Wij kunnen alleen maar hopen dat er snel actie komt in dit verhaal. Want wij hebben de afgelopen weken duidelijk kunnen ervaren dat er nog grote noden zijn in dit land. Als klap op de vuurpijl zien we nog een nieuwe generator staan die voldoende capaciteit heeft om dit ziekenhuis schitterend werk te laten verrichten. De generator is nieuw en blinkt nog net alsof hij gisteren uit de verpakking is gekomen. Er zijn echter geen budgetten voor handen om brandstof te kopen om hem te laten werken. Begrijpe wie begrijpe kan. Wij besluiten hier dat wij verdomd veel respect hebben voor Willem omdat hij dagelijks met deze problemen geconfronteerd wordt. En stellen nogmaals vast dat het contrast tussen een overheidsziekenhuis en een Damiaanziekenhuis niet groter kan zijn. Ik ben in ieder geval zeer gelukkig dat ik de afgelopen weken heb kunnen bijdragen aan een gigantisch  mooi project dat voor altijd in mijn gedachten zal blijven. In de buurt stellen we wel vast dat men 2 nieuwe elektriciteitscentrales bouwt. Misschien is binnenkort  het probleem toch opgelost?

We rijden verder naar een dorpje waar we opnieuw een groepje Baul (deze keer de juiste schrijfwijze) zangers ontmoeten. Zij werken eenmaal per maand voor Damiaanactie in de bewustmakingscampagnes in het veld. Via liederen proberen zij de mensen aan te zetten om in hun omgeving uit te kijken naar TB of lepra patiënten en vertellen zij waar ze naar toe kunnen met hun medische problemen. Het is weer een leuke afwisseling. Wij worden natuurlijk weer als gasten ontvangen en mogen op de eerste rij zitten. De muzikanten brengen diverse liederen. Karen en Marieke nemen het even over van hen voor een versie van een bekend Bengaals nummer dat zij de afgelopen dagen ingestudeerd hebben en zij worden hiervoor met een daverend applaus beloond, en dat is niet vanzelfsprekend in Bangladesh. Opvallend is hier weer het contrast man-vrouw. De mannen volgen de voorstelling op stoelen en de vrouwen staan rechts van het podium met de kinderen het hele schouwspel gade te slaan. Willem krijgt speciale aandacht van een schattige kleuter die telkens voor zijn stoel een soort buikdansje komt uitvoeren.

Van hieruit rijden we naar een volgend ziekenhuis van de overheid waar een 50-tal bedden ter beschikking staan van een bevolking van bijna 227.000 personen. Ik merk op voor we binnengaan, dat we, als we hier vertrekken, misschien geen zin meer hebben in de lunch. Meteen in de inkomhal komen we 2 bewoners tegen die je bij ons in een ziekenhuis nooit zal zien, 2 honden. Ze liggen hier gezellig in de hall. Wij lopen meteen verder naar het lokaaltje van de Damiaanactie waar we een korte uitleg krijgen over de werking van de TB opsporing. We stellen vast dat hier de prognoses die vooropgesteld worden net niet gehaald worden. In principe stelt men dat als men 100 patiënten onderzoekt zou men hier 7 TB patiënten moeten vinden. Men toont ons ook uitgebreid hoe de patiënten opgevolgd worden met een medische steekkaart die achteraf gedigitaliseerd wordt. Op deze manier wordt alles perfect opgevolgd. Deze werkwijze wordt enkel in Bangladesh op deze manier toegepast. In dit kleine kamertje in dit ziekenhuis werken 2 mensen voor Damiaanactie vast en is er 1 superviser die verantwoordelijk is voor 5 van soortgelijke kantoortjes in de omgeving. We doen ook nog snel een rondgang door de ziekenzalen van het ziekenhuis en stellen daar vast dat het er behoorlijk vuil en slordig is. De verpleging vertelt ons dat ze werken met een floorsystem. Als er teveel patiënten zijn worden ze op de vloer gelegd.  We merken echter vandaag niets van een overbevolking. In de mannenafdeling zijn de meeste zieken afkomstig van verkeersongevallen of geweldpleging. In de vrouwenafdeling stellen we vast dat koorts of buikpijn veel voorkomende oorzaken zijn van een ziekenhuisopname. We bezoeken nog de materniteit die er ook naar Belgische normen verschrikkelijk uitziet. De verloskamer bestaat uit een vlakke metalen tafel, enkele gammele trapjes en tafeltjes en ziet er niet erg hygiënisch uit. Hier kinderen ter wereld brengen is niet vanzelfsprekend. De lunch wordt toch nog gesmaakt maar ook dit verhaal laat de rest van de dag nog zijn sporen na. Na de middag rijden we verder naar de boot die ons in een uurtje over de Jamuna rivier brengt en van daaruit gaan we naar onze slaapplaats in het opleidingscentrum van de vzw Proshika die naast Grameen verantwoordelijk zijn voor het verstrekken van micro kredieten. We gaan vroeg naar bed want morgen rijden we naar Dhaka voor onze laatste etappe.

dag 26

De eindspurt wordt ingezet. Om 05.10 uur worden de motoren van het schip terug gestart om een kleine anderhalf uur later weer stilgelegd te worden voor het ontbijt. We bezoeken nog even een bezoekerscentrum van de sundarban waar krokodillen gekweekt worden. Na een flinke modderwandeling krijgen we Romeo en Julia te zien (2 grote krokodillen) maar ze bewegen nauwelijks. Enkel een deel van hun kop is te zien.

Terug op de boot is het tijd om de bagage over te laden en terug aan wal te gaan. De auto's staan weer te wachten.

We bezoeken een bedevaartsoord waar een krokodil vereerd wordt. Ze offeren kippen en eenden of hele geiten. Ook deze croc krijgen we niet te zien. We rijden verder naar een belangrijke oude moskee, waar de religieuze overste een rondleiding geeft. We eten in het beste restaurant van de stad waar ze duidelijk erg goede yoghurt maken, want het is een komen en gaan van klanten voor dit zurig-zoete goedje. Na de lunch rijden we naar de voormalige residentie van de vroegere stichter van Bangladesh. Er is nu ter zijne ere een museum gebouwd en hij ligt er begraven in een mausoleum. Het is een site met westerse architectuur uitgevoerd op de Bengaalse manier.

Van hieruit is het normaal nog 1,5 uur rijden naar Faridphur waar we vanavond slapen. De rit zal uiteindelijk meer als 3 uur duren wegens lekke band, vastgelopen remmen en 2 auto's die aan het verkeerde hotel op de 5^e verdieping staan met alle bagage. Het is 10.00 uur als we op de kamer komen en ik vlug nog een berichtje in elkaar boks om iedereen op de hoogte te houden.

Morgen is er waarschijnlijk een groter bericht met meer Damiaan-nieuws.

 

Gezocht en gevonden: de Bengaalse tijger !