eEen belangrijke dag vandaag en hij kan niet slechter beginnen. Het regent oude wijven! We moeten het vertrek naar de werf zelfs uitstellen omdat we anders al nat zijn voor we beginnen. En daar hebben we onze laatste dag echt geen zin in. Eigenlijk is de zin bij de meesten vandaag over, maar we vermannen ons en gaan toch weer aan de slag.
Het belangrijkste van vandaag is de final touch die door Fien voorbereid en uitgevoerd wordt. We drukken letterlijk onze persoonlijke stempel op het gebouw in de vorm van de damiaan vlinder. Maar de regen speelt ons parten. We kunnen de vlinder in één laag aanbrengen maar zouden dat graag in twee lagen doen. Het lukt echter niet want het begint hier te gieten zoals het hier de vorige 3 weken nog niet gedaan heeft.
We zetten met man en macht een nieuwe laag over de deuren en ramen omdat die tijdens de bouw niet alleen met cement maar ook tijdens ons verblijf met verf besmeurd werden. We willen alles afgewerkt achterlaten. We gaan zelfs alle nachtkastjes en banken opnieuw schilderen. Tegen de middag is het zover gevorderd dat enkel nog 2 banken geschilderd moeten worden. We gaan na de middag alles nog eens uitkuisen zodat we om 16.00 de directeur Arif en zijn staf netjes kunnen ontvangen voor een officiële opening van de ziekenzaaltjes voor MDR patiënten. De toiletten worden een laatste keer van boven tot onder zuiver gemaakt, we ruimen alle verf- en andere spullen op en kuisen de vloer voor een laatste maal. We poseren met zijn allen voor een groepsfoto, die we 4 keer opnieuw laten maken wegens ofwel onscherp of scheef, de Bengalen zijn mijn toestel duidelijk niet gewoon.
En dan is het zover, de Bengaals delegatie bezoekt ons werk. Arif bedankt ons uitgebreid voor de professionele afwerking van het geheel, en zegt dat wij een van de enige groepen zijn die een werk ook echt afgewerkt hebben op een bouwkamp. Wij hadden dan ook het geluk dat er enkel nog geschilderd moest worden. Van de andere stafleden onthouden wij dat ze enorm trots zijn op ons geleverde inspanning en dat wij een exceptionele en zeer vriendelijke en leuke bende zijn. De bengalen zijn 100% tevreden met ons werk. Wij worden ook uitgenodigd om enkele woordjes te zeggen en bedanken iedereen voor de hulp, de inspanningen en de leuke tijd die we hadden en gaan met een gelukkig gevoel verder met onze reis.
Vanavond komt Willem terug aan en zal hij ons begeleiden voor een laatste weekje Bangladesh, waar we zeker niet alleen toerisme zullen doen maar ook nog een aantal projecten met een humanitaire missie achtergrond bezoeken. Ondertussen komt onze klaas hier binnen met een Bangla kapsel, hij ziet er prachtig uit!
Ik wil jullie nu al verwittigen dat er morgen vermoedelijk geen blog zal zijn wegens een lange reisdag en onbekende internetverbinding. Maar als we spannende dingen beleven zal ik al het mogelijke doen om die met jullie te delen. En als jullie de volgende dagen niets van ons horen betekent dat wij ons ontzettend amuseren en geen tijd hebben om aan belgië te denken. Maar ik zal proberen elke dag mijn verslag te doen en als het kan stuur ik het door.
Wist je dat:
- Wij hier ons laatste avondmaal aten, maar Klaas niet van plan is niet meer te eten
- We vandaag een Belgische dag hielden met chocolade, koffie en worstjes
- We vandaag onze valiezen moeten maken
- Wij niet naar huis willen
- Wij graag hebben dat er iemand alle vulkanen in gang steekt zodat de volgende 4 weken geen vliegtuig kan opstijgen!
- De kleermakers zo'n goei zaken doen dat de bestelling hier zelfs in het ziekenhuis afgeleverd worden
- Het een grote emo-dag was zodanig dat zelfs Nurul, ons schildershulpje, tranen met tuiten stond te wenen toen wij het einde van het werk vierden
- Wij het hier massa's leuk vonden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten