Dag 23

Dobberend net voor de Baai van Bengalen lukt het om dit berichtje door te sturen. Misschien tot morgen!

 

Na een korte voortreffelijke nacht in een luxueus hotel staat er een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten. We worden om 8 uur verwacht bij de Italiaanse PIME zusters die een ziekenhuis runnen in Khulna waar zij TB en lepra patiënten opvangen. Zij starten elke morgen met een gebed dat elke dag door iemand van een andere religie wordt opgezegd. Na het gebed krijgen we van de zuster een rondleiding in het ziekenhuis.

De zuster laat echter nog even op zich wachten want ze moet eerst haar personeel aan het werk zetten. Ondertussen komt een klein meisje de kamer binnen en zij mag zich prompt de trotse eigenaar noemen van de knuffel die Fien kwijt wil. Zij is zielsgelukkig  en dat straalt er af van kop tot teen. Zij verblijft hier met haar mama,die TB heeft, en met  haar zusje ( die ondertussen ook een knuffel rijker is). Zij wordt meteen de lieveling van onze groep en loopt de hele rondleiding met ons mee. Hoe verder we gaan hoe speelser zij wordt.

De hoofdzuster is qua postuur een echte Italiaanse mama. En heel duidelijk een harde tante, maar dan eentje met het hart op de juiste plek. Zij preekt en zalft, schitterend om te zien. Tegen een Lepra patiënt zegt ze dat er geen stenen in Bangladesh zijn enkel op zijn schouder staat een grote. Zij wordt geholpen door een andere zuster die sinds 4 maanden in Bangladesh is. Zij is net als de hoofdzuster ook doktor. Zij voeren hier ook de nodige operaties uit, wij bezoeken de operatiekamer en stellen vast dat deze, naar Bengaalse maatstaven, zeer goed uitgerust is. Ze hebben anesthesie apparatuur, maar die wordt bij de operaties niet gebruikt omdat leprozen geen gevoel hebben. In het slechtste geval wordt plaatselijke verdoving toegepast. Achteraf bedenken we ons dat wij zomaar in een "steriele" ruimte binnenlopen met onze vuile schoenen, onze verkoudheden en andere kwaaltjes. Dit zou in België niet mogelijk zijn. De zuster vertelt ons dat zij momenteel veel lepra-patiënten uit Kushtia opvangen en vraagt Willem of er geen mogelijkheid zou zijn om daar een samenwerking op te zetten met Damiaan. Want, zo zegt zij, de Bengaalse overheid deed heel weinig en nu doen ze niets meer. In de omgeving van Kusthia is er momenteel geen enkele NGO aktief. Wij nemen met een goed gevoel afscheid van de zusters in de overtuiging dat zij behoren tot de orde van de echte helden van Bangladesh die dagelijks werken met de armsten der armsten.

Van hieruit bezoeken we een ander project waar andere zusters een 250-tal vrouwen opvangen en opleiden. Deze vrouwen doen hier divers borduurwerk, en het ziet er schitterend uit. Ze gebruiken een speciale techniek waar ze draden van dezelfde kleur in een doek borduren , deze draden worden later aangetrokken zodat een oneffen maar speciaal oppervlak ontstaat. Later worden er dan nog figuren op het doek geborduurd. Voor een tafellaken wordt hier 4 tot 5 maanden aan gewerkt. Deze vrouwen ontvangen een bepaald loon voor elk afgewerkt stuk. Nadien duiken wij het winkeltje in en kopen hier ook een deel van de voorraad op. Fien presteert het om binnen de kortste keren een baby op de schoot te krijgen. Deze voelt zich snel op zijn gemak en plast Fien dan ook helemaal onder.

Ondertussen is wagen 2-3 beertje kwijtgeraakt, hij heeft schijnbaar besloten op wereldreis te gaan? Fran is ontroostbaar!

Wij stappen terug in de auto's want ze verwachten ons in Mongla om 12.30 uur voor onze boottrip. We zien onze boot in het midden van de Passur rivier liggen en met een klein motorbootje worden wij aan boord gebracht. We installeren onze bagage in de kleine kajuiten en schuiven aan voor de lunch die bestaat uit heerlijke Bengaalse gerechten. Tijdens het eten worden de eerste dolfijnen gespot. Jammer genoeg begint het nu behoorlijk te regenen en uiteindelijk zitten we binnen in de zitkamer, hopelijk gaat het weer beter worden want wij zitten 3 dagen op deze boot. Gelukkig is onze gids Emiel een onderhoudend persoon die perfect Engels spreekt. Emiel ( onze gids) stelt voor dat we zeker een modderbad nemen op deze trip. Wij zijn benieuwd.

We varen op een brede rivier met aan beide oevers een mooie groene omgeving van varens en bos. We trachten zoveel mogelijk dieren te spotten.

Hieronder het voorlopige lijstje zoals het opgeschreven werd door Karen:

·         Braun Wieng King Fiesjer

·         Liddl H(G)eron                                H voor de Limburgers   G voor de West-vlamingen

·         Dolphyn

·         Snaik

·         Mon Key

Nadeel is dat we nu regelmatig geconfronteerd worden met regenbuien. We hopen op beter weer zodat we morgen ten volle van deze mooie omgeving kunnen genieten. De bedoeling is dat we vanavond tot aan Tiger Point varen, waar we hopelijk morgen het geluk hebben om de befaamde Bengaalse tijger in levende lijve te ontmoeten. Mocht dat lukken dan zal er  in Torhout iemand uit zijn zetel vallen denken we. We keep our fingers crossed!

Wist je dat:

• Wij hier ook de Belgische nationale feestdag gevierd hebben met het zingen van het volkslied
• Karen haar China song eindelijk gevonden heeft en dat wij nu het nadeel daarvan ondervinden. Als toegift doet ze nog een keer haar act als Margo de koe.
• Wij tot nu toe Emiel een heel goede gids vinden, en dat we hopen dat hij morgen ons de befaamde Bengaals tijger kan laten zien!