dag 25

Om 5 uur wordt er op de deur geklopt, time to wake up! We stappen uit bed en worden prompt verrast met een briefje dat gisteravond schijnbaar onder onze deur geschoven werd. Er staat " Goede morgen papa en mama" met daaronder een hartje. Wat zijn het schatjes van kinderen die we mee hebben. Eén ding is nu al zeker, we gaan ze missen als we terug thuis zijn.

Een half uurtje later zitten we alweer in de roeiboot voor onze volgende tijgerjacht. Vanmorgen echter niet zoveel geluk als gisteren, Buiten een aantal vogels en nogmaals een slang, die deze keer minder makkelijker te fotograferen valt, is er weinig te beleven. Zijn we dan toch te vroeg voor de wilde dieren? Dit is nu eenmaal wildlife, het is niet te vergelijken met de zoo, als ze geen zin hebben zie je ze niet.

Na het ontbijt gaan we wandelen langs de wachttoren die afgelopen nacht uiteindelijk toch onbemand bleef. Bijna onmiddellijk zien we weer veel herten. We hebben het geluk om 2 vechtende mannetjes gade te kunnen slaan, een prachtig schouwspel. Zij zijn zo met elkaar bezig dat wij ongemerkt behoorlijk dichtbij kunnen komen en prachtige foto's kunnen maken. De wandeling kon niet beter beginnen.

In een klein half uurtje wandelen we door een schitterende omgeving tot aan de Golf van Bengalen. De hele jeugdige meute rent de oceaan in. Het water is heerlijk en al vlug vliegen er een hoop blanken in de lucht. Bij een overwacht hoge golf verliest Fran echter haar bril, in deze sterke stroming is hij niet terug te vinden, ondanks alle pogingen die we ondernemen. Gelukkig heeft ze de raad van Marcel goed opgevolgd en een reservebril meegenomen. We zullen een totaal andere Fran te zien krijgen de volgende dagen.

Wij zijn de enige mensen op dit immense strand en genieten van de zee, de rust en het lekkere water. Als we uitgespeeld zijn gaan we rustig via dezelfde route terug naar de boot. Plots is er een raar geluid te horen rechts van ons en onze begeleiders raken in paniek. Is dit de tijger van gisteren die hier ook rondwaart? Het geweer, van de wachter die mee is, wordt meteen in gereedheid gebracht. Hij is er duidelijk niet gerust in (scheitebang volgens Klaas). Uiteindelijk blijken het 3 wilde varkens te zijn die iets verder het pad kruisen en wegschieten. Iedereen haalt opgelucht adem. Niemand wil zo dicht bij de Bengaals tijger in de buurt komen. Even verderop loopt weer een wild varken over het pad. We zien kans om hier weer een goede foto van te maken. De varaan die verderop te zien is, heeft ons net iets sneller gezien als wij hem en besluit niet te wachten tot onze camera klaar is. Hier zijn dus voorlopig geen foto's van. Terug op de boot aangekomen worden de motoren snel gestart en zetten we de terugreis in. Als de zon niet te hard blijft branden voorzien we nog een boottripje in een of andere kreek. We zien wel waar het schip strand. Maar we kunnen nu al zeggen dat onze trip in de sundarban een geweldig geslaagd iets was. Rust, natuur en genieten van elkaar, meer kan een mens niet verlangen. Ik kijk al vooruit naar de dag van morgen en weet nu al dat we het allemaal heel erg moeilijk zullen hebben als we terug in de auto moeten stappen en ons terug in de drukte van Bangladesh moeten begeven.

Tijdens de lunch duikt plots beertje, waarvan we dachten dat hij op wereldreis was, terug op. Onbegrijpelijk hoe hij hier is geraakt. Fran verdenkt achtereenvolgens Klaas, Peter en dan Lara. De meeste aanwijzingen momenteel wijzen in de richting van deze laatste. Lara ontkent echter ten stelligste dat zij iets met de kidnapping van beertje te maken zou hebben.

Op de boot is het nu bakken. Het metalen dek op de verdieping is een ovenplaat waar je een ei in geen tijd kan omtoveren tot een snottebel. Enkelen wagen zich toch aan een zonnebad maar één na één komen ze terug naar beneden waar nog wat schaduw is. We stellen vast dat nu het schip op sommige plaatsen iets te klein is. Na weer een zeer lekkere lunch is het tijd om de wonden van deze morgen te likken. De meeste zwemmers hebben behoorlijke nood aan after-sun. Verpleegster in spé Marieke loopt van de ene naar de andere om de kreeftjes in te smeren.  De namiddag is ontzettend stil op de boot, iedereen doet een dutje om het slaaptekort van de laatste dagen te compenseren. Om 18.30 uur wordt de roeiboot weer gevuld met wildspotters. We roeien weer een mooie kreek binnen waar in het eerste gedeelte weinig te zien is wat wild betreft. Hier en daar een vogel. Ik zie een kleine hagedis. We proberen met de boot zo dicht mogelijk te komen voor de foto's tot de hagedis besluit dat het genoeg is en hij zich in het water laat vallen en verdwijnt. We varen rustig verder en komen even later een volwassen hagedis tegen die in de tak van een boom ligt te zonnen. Na de nodige foto's laten we deze ook verder met rust zodat hij niet moet vluchten in het water. We zien nog redelijk wat vogels en genieten verder van de stilte, hoewel dat niet altijd simpel is als Karen in de boot zit.

We varen langzaam terug naar de boot, die omwille van de sterke stroming nu toch besluit terug te gaan varen zodat we deze nacht de motoren zo lang mogelijk stil kunnen houden. We gaan onze laatste nacht op de boot tegemoet en dan is ook dit avontuur weer voorbij. Wat hebben wij allen genoten van deze trip. Het contrast met de rest van Bangladesh kan niet groter zijn als hier. We zoeken  naar een woord om onze belevenissen van de laatste dagen te beschrijven vinden dat het  woord "AMAAI" dit helemaal omschrijft zoals we dat allemaal aanvoelen. Toevallig is dit ook het woord dat Annelies bijna continue gebruikt.  

Wist je dat:

·         Fien de meest rare dingen gedaan heeft in haar slaap vannacht en zich daar nu niets meer van kan herinneren

·         Wist je dat emilienne dat vandaag te pakken heeft

·         Er hier erg belangrijke gesprekken gevoerd worden, die we hier niet kunnen of willen herhalen

·         Ik mij nu wil verontschuldigen voor de mogelijk schrijf-en of taalfouten in de diverse blogberichten. Maar soms moest het versturen snel gebeuren en was er geen tijd om alles na te lezen, maar aan de reacties te zien heeft dat volgens mij niemand echt gestoord.