Filmavond

Afgelopen vrijdag mochten wij een 80-tal mensen verwelkomen in cinéma Walburg voor de voorstelling van onze film "14 belgen in Bangladesh".
De bevindingen waren allemaal positief, en dat doet enorm veel deugd na al de uren die daar aan gespendeerd zijn.
Bij deze premiere waren ook 9 groepsleden uit alle hoeken van het land naar het verre limburg afgezakt om hun gezichten op het witte doek te zien.
Wij hebben 's avonds nog een lekker feestje gebouwd met hen, en alle leuke herinneringen nog een keer de revue laten passeren.
Het was massa's gezellig en we gaan die samenkomsten zeker nog eens herhalen want wij hebben vrienden voor het leven gevonden in deze groep.

Onze Belevenissen

Op 7 oktober willen wij persoonlijk onze belevenissen toelichten door middel van een filmverslag, foto's en persoonlijke vertellingen van onze reis.

Waar: Cinema Walburg
           Kerkstraat 28
           3930 Hamont

Wij starten daar om 8.00 uur  en de toegang is helemaal gratis.

FOTO'S

Ik heb nieuwe pagina's bijgevoegd ivm de uitgevoerde werken in bangladesh.
Zie de pagina's hier rechts.

De terugreis

Vertrek om 2 uur aan het hotel. Het is ongeveer 20 minuten rijden naar de luchthaven. Aan de luchthaven komen we aan met 2 van de 3 auto's. Willem moet onmiddellijk terugrijden om de mensen die in auto 3 zitten te depaneren. Bij het afscheid nemen heeft Willem nog een cadeau voor Emilienne. Hij heeft in auto 2 een paspoort gevonden. Emilienne stopt het in haar zakken en wacht rustig af tot het bij iemand begint te dagen. Babette raakt al snel in paniek op het moment dat de paspoorten nodig zijn. Voor ze naar buiten kan rennen haalt Emilienne het paspoort boven.

Aan de balie hebben ze echter slecht nieuws. Het vliegtuig van Abu Dhabi naar Manchester zal vertraging hebben waardoor we onze vlucht in Manchester zullen missen. Men probeert een oplossing te bedenken. Er gaat behoorlijk wat tijd overheen maar er is een oplossing, we vliegen nu naar London en van daar uit naar Brussel. We halen net op tijd onze vlucht in Dhaka.

In Abu Dhabi regelen Emilienne, Klaas en ik de vlucht van London naar Brussel want in Dhaka had men ons niet de nodige documenten gegeven. We kunnen ook nog een gratis lunch regelen. De vliegtuigmaatschappij kan op onze sympathie rekenen.

Wij hadden gisteren onze stoelen gewijzigd waardoor we nu naast elkaar kunnen zitten, maar zitten nu wat verder van de groep verwijderd in het vliegtuig. Op deze manier kunnen we wat slaap inhalen dachten we. Al snel komt echter het eerste dagboek boven en later volgen ze allemaal. Iedereen wil dat we een persoonlijke boodschap voor hen schrijven. Dit doen we met veel plezier, maar het zal ons de hele vlucht bezig houden. Probeer dat maar eens voor 12 mensen te doen. Maar we beleven er veel plezien aan en we krijgen ook van hen een berichtje terug. Het zijn soms ontroerende momenten.

We landen perfect op tijd en het thuisfront is op de hoogte van onze latere aankomststijd. We weten echter niet wie er allemaal te wachten staat. We delen onze laatste knuffels uit bij de bagageband want vrezen dat daaar dadelijk niet veel meer van in huis gaat komen.

Met Fran haar toeter voorop stappen we als groep de aankomsthal binnen, waar een hele grote menigte ons staat op te wachten. Dit is een perfecte afsluiter voor deze reis.

Het doet ons goed om zoveel complimenten en presentjes te krijgen voor onze blog. Het afscheid valt ons echter zwaar, want het zal de komende dagen stil zijn in huis. Het duurt een uurtje voor iedereen eindelijk mee naar huis wil met zijn echte papa en mama. En wij kunnen ook met een gerust gemoed terug naar Limburg.

Het is nu inderdaad stil hier in huis. We praten voortdurend over wat ons de afgelopen weken is overkomen. Maar wij kijken terug op een schitterende vakantie, waar we nieuwe vrienden hebben gemaakt waaraan we de beste herinneringen zullen overhouden.

Annelies, Babette, Elise, Emilienne, Feya, Fien, Fran, Karen, Klaas, Lara, Maïté, Marie, Marieke en Willem bedankt dat jullie dit avontuur met mij gedeeld hebben.

onze laatste dag in Bangladesh

Onze laatste dag brengen we door in de wereldstad Dhaka. Willem pikt ons ’s morgens op om te gaan wandelen langs de spoorweg. Eerst gaan we nog even langs de winkel waar we wat drank kopen voor het feestje vanavond. Het lijkt alsof we in een bank binnenkomen. Op de balie staan een 6-tal verschillende blikjes bier waaruit we kunnen kiezen en achter de toog staat 1 soort rode wijn en een aantal flessen sterke drank. We geven hier onze bestelling op, en moeten een paspoort tonen zodat ze zien dat we buitenlanders zijn. Bengalen kunnen hier niets kopen vanwege het alcoholverbod.

Van hieruit rijden we verder naar het begin van onze wandeling. Dit zijn nog niet de echte, echte Slum’s van Dhaka maar ze evenaren het wel een beetje. De mensen wonen hier op een stukje grond dat eigendom is van de overheid, illegaal dus. Als we hier en daar binnenkijken zien we dat het hier niet makkelijk is om te overleven. De hutjes bestaan zo te zien uit 1 kamertje en we hebben er het raden naar met hoeveel mensen ze hier wonen. Het blijft een er rustige wandeling waar we niet aangeklampt worden door de mensen. Hier en daar wordt een duim omhooggestoken, een teken dat het gewaardeerd wordt dat we hier wandelen. Willem krijgt al snel het gezelschap van een jongeman die de hele weg met ons meeloopt. Het is ontzettend warm en als we stoppen om een beetje water te drinken, wil de man het water voor ons betalen. We weigeren dit ten stelligste. Maar dit geeft weer maar eens aan hoe gastvrij de Bengalen zijn, ook al bezitten ze niets, ze willen altijd iets geven aan de Bideshi (vreemdelingen). Regelmatig komt er een trein voorbij en we worden altijd gewaarschuwd dat we aan de kant moeten gaan, en dit al heel lang op voorhand. Ze willen echt niet dat er ons iets overkomt. Soms is de trein iets breder omdat er zoveel volk op zit dat er aan weerszijde mensen buiten hangen. De treinen die ons passeren zitten welliswaar vol, en soms zit er volk op het dak, maar ze puilen niet uit van de mensen.

Op het einde van het traject zoeken we eerst iets te eten en ter afsluiting besluiten we nog even terug te lopen en de zijpaadjes in te lopen. Hier krijgen we nog een beter beeld van de armoedige situatie waarin sommigen leven. We lopen tussen de hutjes door die gebouwd zijn op palen, boven een hoop vuilnis en beschermd tegen het water. De looppaden zijn nauwelijks een meter breed en bestaan uit bamboepalen. We moeten uitkijken waar we onze voeten zetten want dit is niet gemaakt voor ons westers gewicht. We kunnen een blik werpen in de hutjes en zien daar hoe moeilijk het moet zijn om hier te overleven. Maar wat we ook zien is dat alle mensen hier een bepaald trots uitstralen en ook hier worden we niet als indringers aanzien. De kindjes vinden het natuurlijk heel erg leuk en doen alle moeite om zoveel mogelijk op de foto te komen.

Na deze ontnuchterende wandeling rijden we terug door het hectische verkeer van deze grootstad naar ons hotel. We zullen de namiddag doorbrengen met shoppen. De laatste euro's worden gewisseld en we  gaan op pad. Het contrast met deze voormiddag kan niet groter zijn. Maar het thuisfront verlangt nu eenmaal souveniers! We bezoeken uiteindelijk een winkel of 3 waar iedeen al dan niet zijn gading kan vinden. We moeten ons weer haasten om op tijd in de douche te komen want Willem verwacht ons om 19.30 uur voor het afscheidsfeestje.

Willem heeft ook de dames uitgenodigd die in een door hem opgestart project werken. Het zijn meisjes uit de slum's die dankzij hem nu een gewaarborgd maandloon hebben als ze hun werk goed doen. Zij zien er schitterend uit en we worden onmiddellijk verwelkomd met glitters op onze wangen en in ons haar. Het ijs is meteen gebroken. Als de drankjes worden bovengehaald laten ze zich bijna allemaal verleiden tot het drinken van een biertje. Sommigen vinden het lekker, anderen niet, en enkele doen het blik gewoon in hun tas, voor manlief vermoedelijk.

Willem heeft ook Aklima en haar vriendin ten gast, 2 baul zangeressen. Zij zullen enkele liedjes zingen voor we gaan eten. Na enkele liedjes stopt Aklima plots met zingen en vertelt ze dat ze niet meer verder kan zingen omdat ze zonet bericht heeft gehad dat haar oom overleden is.  We begrijpen dit volkomen, en er  heerst even een bedrukte stemming. Willem weet dit echter perfect op te vangen en even later kan er toch nog gedanst en gegeten worden. Willem heeft pizza besteld en dat smaakt ons wel. Hoewel velen er later toch nog plezier van zullen hebben. Er wordt nog stevig gedanst en veel plezier gemaakt tot we om even na middernacht toch afscheid nemen. De meesten willen nog even slapen of hun koffers verder pakken want om 2 uur komt Willem ons ophalen om de terugreis aan te vatten.

dag 28

Het gaat voorlopig mijn laatste berichtje zijn vanuit Bangladesh. Ik zal zeker de komende weken nog wat beeldmateriaal en hier en daar nog wat bedenkingen e.d. posten. Ik heb in ieder geval genoten van deze reis en ook van deze blog. Het was een schitterende manier om onze ervaringen snel met jullie te kunnen delen. Ik wil speciaal mijn schoonzus Brigiet en mijn broer Chris bedanken voor de bijstand uit België. Zonder hen had deze blog nooit kunnen worden wat het tot heden geworden is. Speciale dank verdient ook Willem die er voor zorgde dat wij konden beschikken over een gsm-dongle waardoor we bijna altijd internetverbinding hadden. Maar ook wil ik alle lezers bedanken en vooral diegenen die mij in al hun reacties al bedankt hebben. Het was voor mij de stimulans om mij elke dag  een beetje af te zonderen en mijn persoonlijke belevingen van de dag neer te pennen. Ik wil ook al onze medereizigers bedanken. Zonder hen had ik ook niet deze verhalen kunnen schrijven. Zij hebben met hun reacties en bijdrage ook gezorgd voor de nodige stof om te schrijven. Dit verhaal is echter vooral mijn persoonlijke interpretatie en het verhaal is zeker niet compleet. Maar ik ben enorm trots dat we dit samen hebben kunnen realiseren en Bangladesh en Damiaanactie zullen steeds een speciaal plekje in mijn hart innemen.

En dan het verslag van de dag:

Na het ontbijt horen we plots fanfaremuziek in het dorp, we lopen met enkelen in de richting van de muziek en zijn zo getuigen van een huwelijksceremonie. De bruid en bruidegom zijn schitterend gekleed en kijken zeer ongelukkig. Dit is gebruikelijk omdat zij hun familie vandaag verlaten. Toch indrukwekkend om te zien welke pracht en praal hiermee gemoeid gaat. Na een bezoekje aan de plaatselijke school kunnen we weer vertrekken.

We stoppen eerst even aan een steenbakkerij om te zien hoe deze werkt. Rondom Dhaka waar we vandaag terug naar toe rijden liggen  honderden van deze fabriekjes die van 1 november tot 15 april in werking zijn. In elke steenbakkerij werken telkens een 200 mensen. Rond een centrale ruimte worden rijen stenen gestapeld die telkens met steenkool gebakken worden. Rij per rij worden stenen gestapeld en gebakken. Het duurt 3 weken om volledig rond te geraken. De vervuiling van de lucht moet enorm zijn als al deze rook de lucht in wordt geblazen. Willem beaamt dit ook en zegt dat de luchtvervuiling in deze periode ontzettend hoog is.

We rijden verder naar een groot complex met een aantal hindoe paleizen uit de 19^e eeuw. Ten tijde van de Engelse kolonisatie inden deze "edelen" de belastingen van de bevolking. Natuurlijk verdiende zij hier ook zelf aan en daarom staan deze prachtige huizen nog. De gebouwen staan er momenteel verwaarloosd bij. Er zijn 4 paleizen (1 voor elke zoon) die bestaan uit een administratief gebouw met daarachter een verblijfsgebouw. Het moet er in die tijd prachtig hebben uitgezien. Alles is uitgevoerd geweest in de beste materialen. Er is nog een kamer min of meer intact en ingericht als museum. Hier zien we schitterende luchters en spiegels die schijnbaar uit België kwamen.

We rijden verder richting Dhaka en stoppen nog even in Dhamrai waar we eerder op bezoek waren voor het hindoefestival. Klaas en ik zoeken hier een typische Baul-trommel, en na wat zoekwerk vinden we onze gading. In onze auto wordt de trom al meteen ingespeeld.

Na de middag worden we in een ziekenhuis verwacht dat betaald wordt door 90 fabriekseigenaars. Het ligt ook op het bedrijventerrein. Damiaanactie heeft hier, net zoals in enkele overheidsziekenhuizen ook een TB afdeling. Het ziekenhuis ziet er veel beter uit als de overheidsziekenhuizen die we eerder bezochten. Mogelijke patiënten komen hier uit de diverse fabrieken op het terrein. Men dient hier de eerste zorgen toe en worden dan indien nodig naar ziekenhuizen in de omtrek vervoerd voor gespecialiseerde behandeling. We stellen hier wel vast dat men hier een groter aantal TB patiënten ontdekt. Dit heeft te maken met de goede voorlichting. Wij mogen nu met de mensen van Damiaanactie een confectieatelier bezoeken. Dit is niet vanzelfsprekend en meestal enkel weggelegd voor klanten. Wij worden rondgeleid door de general manager. Het bedrijf stelt 2000 mensen te werk die hier volgens de Bengaalse wetten betaald worden, minimaal 3.000 taka of 30 euro/mnd.. Hiervoor werken ze 8 uur per dag 6 dagen in de week. Zij krijgen 1 warme maaltijd per dag en hebben gratis transport van thuis naar het werk. De fabriek is zeer net en alles ziet er normaal uit. Buiten aan de ingang wordt duidelijk aangegeven dat hier geen kinderen tewerkgesteld worden. Uit de gesprekken die we met de general manager hebben denken we af te kunnen lijden dat hij het goed voor heeft met zijn personeel. Hij is ook erg gelukkig met de samenwerking met Damiaanactie voor het ontdekken van TB bij de werknemers. De zieke werknemers worden ook niet ontslagen. Het is duidelijk dat hier een win-win situatie is ontstaan. De lage lonen blijven natuurlijk het grootste probleem!

We rijden verder naar Dhaka waar we terug in het hotel slapen waar onze reis ook begon. Morgen doen we met Willem nog een wandeling door een van de armere delen van deze miljoenen stad. Men schat dat hier 14 miljoen mensen wonen????? De namiddag is voorzien voor shopping en 's avonds worden we bij Willem verwacht voor een laatste afscheidsfeestje met muziek en dans en rond 2 uur 's nachts rijden we richting luchthaven en vliegen we richting België.

En dan wil ik graag besluiten met een berichtje aan onze begeleider van onze aanloop naar het bouwkamp:

Beste Luk

Als je dit leest heb je ook de vorige berichten van onze blog gelezen hopen we? Je zal wel van je stoel gevallen zijn dat wij de tijger gezien hebben die jij tijdens al je reizen nog nooit gezien hebt. We moeten je echter teleurstellen. Wij hebben hem ook niet gezien! Maar in een poging om je uit je tent te lokken zijn we zover gegaan! (vergeef je het ons?) Het heeft echter niet mogen baten. Wij hadden zo graag een berichtje van je gehad, maar we begrijpen dat dit te emotioneel voor jou moet geweest zijn. Wij willen ons bij deze dus verontschuldigen en hopen dat jij op je volgende reis wel de Bengaalse tijger te zien krijgt. Maar het belangrijkste is dat jij ons toch maar mooi warm gemaakt hebt om dit mooie land te ontdekken, en dat we blij waren met je tips en trick's die onze reis gemaakt hebben tot wat het was. Hierbij willen we ons dus ook verontschuldigen bij de rest van België die onze blog gelezen hebben. WIJ HEBBEN HEM NIET GEZIEN!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Foto's van de toeristische week in Bangladesh

Karen bedacht een nieuwe haartooi voor Annelies, Willem en de gids

Groepsfoto na de mangrovewandeling in de Sunderbarn

Ochtendbriefje aan papa en mama Peter en Emilienne, van hun kindjes !

Vechtende herten en een wild zwijntje.

dag 27

Op ons verzoek bezoeken we vandaag samen met Willem enkele ziekenhuizen waarmee Damiaanactie een of andere connectie heeft. We starten onze dag in Faridpur met een ziekenhuis dat volledig gerund wordt door de overheid maar waar damiaanactie een protocol van samenwerking mee heeft ondertekend voor 10 van de 30 beschikbare bedden.

Het ziekenhuis is 1,5 jaar geleden volledig gerenoveerd door US AID, oorspronkelijk zou dit door een bouwkamp gebeuren, maar dat is 3 maal gepland maar telkens geannuleerd door de overheid. Wij krijgen de nodige uitleg van de mensen van Damiaanactie ter plaatse, en tot onze grote frustatie moeten wij vaststellen dat dit project absoluut niet van de grond komt. Het allergrootste probleem blijkt de stroomvoorziening te zijn, de bestaande is onvoldoende om te kunnen werken. Vanwege een tekort aan energie worden er geen nieuwe aansluitingen meer gemaakt. Dit betekent voor dit hospitaal dat er in de gang een verpakte X-Ray machine staat die daar 1,5 jaar geleden is toegekomen. We vragen ons terecht af of ze na al deze tijd in een stoffige en vochtige omgeving opgeslagen nog gaat werken. Een nieuwe transfo staat nog een beetje te blinken naast deze machine. Niet aan te sluiten wegens onvoldoende stroom. In de voorbereidingskamer zien we geen medicamenten, enkel lege rekken. We bezoeken het volledig nieuwe labo, dat uitgezonderd van de nieuwe stoelen, die er prachtig uitzien, en een nieuwe arico verder niets te bieden heeft. Toestellen ontbreken, m.a.w. er kan hier niet gewerkt worden. De ziekenzaaltjes zijn volledig ingericht met mooie zuivere bedden, waar nog nooit een patiënt in gelegen heeft. Dit te zien stemt ons moedeloos. In dit ziekenhuis verblijven momenteel slecht 2 patiënten. Hier zijn gewoon geen woorden voor. Wij proberen bij Willem en de medewerkers van Damiaan ons verhaal te halen. De overheid heeft voor dit hospitaal geen prioriteiten gesteld. Damiaanactie is de gast in Bangladesh en het is niet mogelijk om iets te eisen. Wij kunnen alleen maar hopen dat er snel actie komt in dit verhaal. Want wij hebben de afgelopen weken duidelijk kunnen ervaren dat er nog grote noden zijn in dit land. Als klap op de vuurpijl zien we nog een nieuwe generator staan die voldoende capaciteit heeft om dit ziekenhuis schitterend werk te laten verrichten. De generator is nieuw en blinkt nog net alsof hij gisteren uit de verpakking is gekomen. Er zijn echter geen budgetten voor handen om brandstof te kopen om hem te laten werken. Begrijpe wie begrijpe kan. Wij besluiten hier dat wij verdomd veel respect hebben voor Willem omdat hij dagelijks met deze problemen geconfronteerd wordt. En stellen nogmaals vast dat het contrast tussen een overheidsziekenhuis en een Damiaanziekenhuis niet groter kan zijn. Ik ben in ieder geval zeer gelukkig dat ik de afgelopen weken heb kunnen bijdragen aan een gigantisch  mooi project dat voor altijd in mijn gedachten zal blijven. In de buurt stellen we wel vast dat men 2 nieuwe elektriciteitscentrales bouwt. Misschien is binnenkort  het probleem toch opgelost?

We rijden verder naar een dorpje waar we opnieuw een groepje Baul (deze keer de juiste schrijfwijze) zangers ontmoeten. Zij werken eenmaal per maand voor Damiaanactie in de bewustmakingscampagnes in het veld. Via liederen proberen zij de mensen aan te zetten om in hun omgeving uit te kijken naar TB of lepra patiënten en vertellen zij waar ze naar toe kunnen met hun medische problemen. Het is weer een leuke afwisseling. Wij worden natuurlijk weer als gasten ontvangen en mogen op de eerste rij zitten. De muzikanten brengen diverse liederen. Karen en Marieke nemen het even over van hen voor een versie van een bekend Bengaals nummer dat zij de afgelopen dagen ingestudeerd hebben en zij worden hiervoor met een daverend applaus beloond, en dat is niet vanzelfsprekend in Bangladesh. Opvallend is hier weer het contrast man-vrouw. De mannen volgen de voorstelling op stoelen en de vrouwen staan rechts van het podium met de kinderen het hele schouwspel gade te slaan. Willem krijgt speciale aandacht van een schattige kleuter die telkens voor zijn stoel een soort buikdansje komt uitvoeren.

Van hieruit rijden we naar een volgend ziekenhuis van de overheid waar een 50-tal bedden ter beschikking staan van een bevolking van bijna 227.000 personen. Ik merk op voor we binnengaan, dat we, als we hier vertrekken, misschien geen zin meer hebben in de lunch. Meteen in de inkomhal komen we 2 bewoners tegen die je bij ons in een ziekenhuis nooit zal zien, 2 honden. Ze liggen hier gezellig in de hall. Wij lopen meteen verder naar het lokaaltje van de Damiaanactie waar we een korte uitleg krijgen over de werking van de TB opsporing. We stellen vast dat hier de prognoses die vooropgesteld worden net niet gehaald worden. In principe stelt men dat als men 100 patiënten onderzoekt zou men hier 7 TB patiënten moeten vinden. Men toont ons ook uitgebreid hoe de patiënten opgevolgd worden met een medische steekkaart die achteraf gedigitaliseerd wordt. Op deze manier wordt alles perfect opgevolgd. Deze werkwijze wordt enkel in Bangladesh op deze manier toegepast. In dit kleine kamertje in dit ziekenhuis werken 2 mensen voor Damiaanactie vast en is er 1 superviser die verantwoordelijk is voor 5 van soortgelijke kantoortjes in de omgeving. We doen ook nog snel een rondgang door de ziekenzalen van het ziekenhuis en stellen daar vast dat het er behoorlijk vuil en slordig is. De verpleging vertelt ons dat ze werken met een floorsystem. Als er teveel patiënten zijn worden ze op de vloer gelegd.  We merken echter vandaag niets van een overbevolking. In de mannenafdeling zijn de meeste zieken afkomstig van verkeersongevallen of geweldpleging. In de vrouwenafdeling stellen we vast dat koorts of buikpijn veel voorkomende oorzaken zijn van een ziekenhuisopname. We bezoeken nog de materniteit die er ook naar Belgische normen verschrikkelijk uitziet. De verloskamer bestaat uit een vlakke metalen tafel, enkele gammele trapjes en tafeltjes en ziet er niet erg hygiënisch uit. Hier kinderen ter wereld brengen is niet vanzelfsprekend. De lunch wordt toch nog gesmaakt maar ook dit verhaal laat de rest van de dag nog zijn sporen na. Na de middag rijden we verder naar de boot die ons in een uurtje over de Jamuna rivier brengt en van daaruit gaan we naar onze slaapplaats in het opleidingscentrum van de vzw Proshika die naast Grameen verantwoordelijk zijn voor het verstrekken van micro kredieten. We gaan vroeg naar bed want morgen rijden we naar Dhaka voor onze laatste etappe.

dag 26

De eindspurt wordt ingezet. Om 05.10 uur worden de motoren van het schip terug gestart om een kleine anderhalf uur later weer stilgelegd te worden voor het ontbijt. We bezoeken nog even een bezoekerscentrum van de sundarban waar krokodillen gekweekt worden. Na een flinke modderwandeling krijgen we Romeo en Julia te zien (2 grote krokodillen) maar ze bewegen nauwelijks. Enkel een deel van hun kop is te zien.

Terug op de boot is het tijd om de bagage over te laden en terug aan wal te gaan. De auto's staan weer te wachten.

We bezoeken een bedevaartsoord waar een krokodil vereerd wordt. Ze offeren kippen en eenden of hele geiten. Ook deze croc krijgen we niet te zien. We rijden verder naar een belangrijke oude moskee, waar de religieuze overste een rondleiding geeft. We eten in het beste restaurant van de stad waar ze duidelijk erg goede yoghurt maken, want het is een komen en gaan van klanten voor dit zurig-zoete goedje. Na de lunch rijden we naar de voormalige residentie van de vroegere stichter van Bangladesh. Er is nu ter zijne ere een museum gebouwd en hij ligt er begraven in een mausoleum. Het is een site met westerse architectuur uitgevoerd op de Bengaalse manier.

Van hieruit is het normaal nog 1,5 uur rijden naar Faridphur waar we vanavond slapen. De rit zal uiteindelijk meer als 3 uur duren wegens lekke band, vastgelopen remmen en 2 auto's die aan het verkeerde hotel op de 5^e verdieping staan met alle bagage. Het is 10.00 uur als we op de kamer komen en ik vlug nog een berichtje in elkaar boks om iedereen op de hoogte te houden.

Morgen is er waarschijnlijk een groter bericht met meer Damiaan-nieuws.

 

Gezocht en gevonden: de Bengaalse tijger !

dag 25

Om 5 uur wordt er op de deur geklopt, time to wake up! We stappen uit bed en worden prompt verrast met een briefje dat gisteravond schijnbaar onder onze deur geschoven werd. Er staat " Goede morgen papa en mama" met daaronder een hartje. Wat zijn het schatjes van kinderen die we mee hebben. Eén ding is nu al zeker, we gaan ze missen als we terug thuis zijn.

Een half uurtje later zitten we alweer in de roeiboot voor onze volgende tijgerjacht. Vanmorgen echter niet zoveel geluk als gisteren, Buiten een aantal vogels en nogmaals een slang, die deze keer minder makkelijker te fotograferen valt, is er weinig te beleven. Zijn we dan toch te vroeg voor de wilde dieren? Dit is nu eenmaal wildlife, het is niet te vergelijken met de zoo, als ze geen zin hebben zie je ze niet.

Na het ontbijt gaan we wandelen langs de wachttoren die afgelopen nacht uiteindelijk toch onbemand bleef. Bijna onmiddellijk zien we weer veel herten. We hebben het geluk om 2 vechtende mannetjes gade te kunnen slaan, een prachtig schouwspel. Zij zijn zo met elkaar bezig dat wij ongemerkt behoorlijk dichtbij kunnen komen en prachtige foto's kunnen maken. De wandeling kon niet beter beginnen.

In een klein half uurtje wandelen we door een schitterende omgeving tot aan de Golf van Bengalen. De hele jeugdige meute rent de oceaan in. Het water is heerlijk en al vlug vliegen er een hoop blanken in de lucht. Bij een overwacht hoge golf verliest Fran echter haar bril, in deze sterke stroming is hij niet terug te vinden, ondanks alle pogingen die we ondernemen. Gelukkig heeft ze de raad van Marcel goed opgevolgd en een reservebril meegenomen. We zullen een totaal andere Fran te zien krijgen de volgende dagen.

Wij zijn de enige mensen op dit immense strand en genieten van de zee, de rust en het lekkere water. Als we uitgespeeld zijn gaan we rustig via dezelfde route terug naar de boot. Plots is er een raar geluid te horen rechts van ons en onze begeleiders raken in paniek. Is dit de tijger van gisteren die hier ook rondwaart? Het geweer, van de wachter die mee is, wordt meteen in gereedheid gebracht. Hij is er duidelijk niet gerust in (scheitebang volgens Klaas). Uiteindelijk blijken het 3 wilde varkens te zijn die iets verder het pad kruisen en wegschieten. Iedereen haalt opgelucht adem. Niemand wil zo dicht bij de Bengaals tijger in de buurt komen. Even verderop loopt weer een wild varken over het pad. We zien kans om hier weer een goede foto van te maken. De varaan die verderop te zien is, heeft ons net iets sneller gezien als wij hem en besluit niet te wachten tot onze camera klaar is. Hier zijn dus voorlopig geen foto's van. Terug op de boot aangekomen worden de motoren snel gestart en zetten we de terugreis in. Als de zon niet te hard blijft branden voorzien we nog een boottripje in een of andere kreek. We zien wel waar het schip strand. Maar we kunnen nu al zeggen dat onze trip in de sundarban een geweldig geslaagd iets was. Rust, natuur en genieten van elkaar, meer kan een mens niet verlangen. Ik kijk al vooruit naar de dag van morgen en weet nu al dat we het allemaal heel erg moeilijk zullen hebben als we terug in de auto moeten stappen en ons terug in de drukte van Bangladesh moeten begeven.

Tijdens de lunch duikt plots beertje, waarvan we dachten dat hij op wereldreis was, terug op. Onbegrijpelijk hoe hij hier is geraakt. Fran verdenkt achtereenvolgens Klaas, Peter en dan Lara. De meeste aanwijzingen momenteel wijzen in de richting van deze laatste. Lara ontkent echter ten stelligste dat zij iets met de kidnapping van beertje te maken zou hebben.

Op de boot is het nu bakken. Het metalen dek op de verdieping is een ovenplaat waar je een ei in geen tijd kan omtoveren tot een snottebel. Enkelen wagen zich toch aan een zonnebad maar één na één komen ze terug naar beneden waar nog wat schaduw is. We stellen vast dat nu het schip op sommige plaatsen iets te klein is. Na weer een zeer lekkere lunch is het tijd om de wonden van deze morgen te likken. De meeste zwemmers hebben behoorlijke nood aan after-sun. Verpleegster in spé Marieke loopt van de ene naar de andere om de kreeftjes in te smeren.  De namiddag is ontzettend stil op de boot, iedereen doet een dutje om het slaaptekort van de laatste dagen te compenseren. Om 18.30 uur wordt de roeiboot weer gevuld met wildspotters. We roeien weer een mooie kreek binnen waar in het eerste gedeelte weinig te zien is wat wild betreft. Hier en daar een vogel. Ik zie een kleine hagedis. We proberen met de boot zo dicht mogelijk te komen voor de foto's tot de hagedis besluit dat het genoeg is en hij zich in het water laat vallen en verdwijnt. We varen rustig verder en komen even later een volwassen hagedis tegen die in de tak van een boom ligt te zonnen. Na de nodige foto's laten we deze ook verder met rust zodat hij niet moet vluchten in het water. We zien nog redelijk wat vogels en genieten verder van de stilte, hoewel dat niet altijd simpel is als Karen in de boot zit.

We varen langzaam terug naar de boot, die omwille van de sterke stroming nu toch besluit terug te gaan varen zodat we deze nacht de motoren zo lang mogelijk stil kunnen houden. We gaan onze laatste nacht op de boot tegemoet en dan is ook dit avontuur weer voorbij. Wat hebben wij allen genoten van deze trip. Het contrast met de rest van Bangladesh kan niet groter zijn als hier. We zoeken  naar een woord om onze belevenissen van de laatste dagen te beschrijven vinden dat het  woord "AMAAI" dit helemaal omschrijft zoals we dat allemaal aanvoelen. Toevallig is dit ook het woord dat Annelies bijna continue gebruikt.  

Wist je dat:

·         Fien de meest rare dingen gedaan heeft in haar slaap vannacht en zich daar nu niets meer van kan herinneren

·         Wist je dat emilienne dat vandaag te pakken heeft

·         Er hier erg belangrijke gesprekken gevoerd worden, die we hier niet kunnen of willen herhalen

·         Ik mij nu wil verontschuldigen voor de mogelijk schrijf-en of taalfouten in de diverse blogberichten. Maar soms moest het versturen snel gebeuren en was er geen tijd om alles na te lezen, maar aan de reacties te zien heeft dat volgens mij niemand echt gestoord.

 

 

 

De grote ontdekking

Om 04.10 uur klinkt de scheepsbel en kort daarna wordt het anker gelicht. We varen weer. De boot lijkt nog te slapen? Wat met de herrie van deze motoren niet evident is.

Later op de morgen blijkt ook dat het een korte nacht is voor sommigen. Fran zie ik met een gigantisch ochtendhumeur, maar dat is voor ons al dagelijkse koek. Het is 06.30 uur. Klaas en Annelies hebben schijnbaar al een uur op het dek gezeten om krokodillen te spotten, het enig wat ze tot nu toe gezien hebben zijn wat vogels en een aap.

Als het tijd is om te ontbijten komen we aan bij Tiger Point, eigenlijk het einddoel van gisteravond, maar wegens regen kon de boot niet verder varen. Wij worden omringd door een 100-tal houten vissersboten die in de riviermonding zijn komen schuilen voor het slechte weer in de Golf van Bengalen.

Vanochtend staat een boottripje op het programma waar we trachten om de Bengaalse Tijger te spotten. Bij het instappen wordt iedereen aangemaand om stil te zijn zodat we geen wild wegjagen. We zien al snel ons eerste hertje, en spotten diverse vogels zoals bijeters, spechten, ijsvogels en andere niet onmiddellijk identificeerbare exemplaren. Plots maakt onze roeier ons attent op een grote slang die hij ziet in een grote struik. De slang kunnen we niet identificeren omdat we net geen goeie foto van de kop van de slang kunnen maken. Het betreft een gifgroene slang van +/- 1,5 mtr. lang die duidelijk pas gegeten heeft.  De boot wordt gekeerd en we proberen zo dicht mogelijk bij de struik te komen voor goede foto's. We blijven een hele tijd rond deze struik cirkelen totdat de slang onze aanwezigheid duidelijk beu wordt en ze tijdens het manoeuvreren bijna in onze boot valt. De spanning in de boot is te snijden.

We varen rustig verder door de bochtige rivier, en dan plots opwinding ten top, we kunnen het niet geloven! In de verte zien we een gestreepte kop boven het water uitsteken. Wij zijn de stille (?) getuigen van een overstekende Bengaalse Tijger. Wij staan allen perplex. We blijven stil en op een respectabele afstand. Wij beseffen dat wij een van de weinige gelukzakken zijn die zoiets mogen meemaken. De tijger zwemt rustig de rivier over en stapt aan de andere zijde van de rivier op de oever. We kunnen met de telelens van onze Emiel enkele schitterende opnames maken. Deze willen we jullie zeker niet onthouden en proberen deze zo snel mogelijk naar België te verzenden. Wat is het prachtig om zo'n zeldzaam dier in zijn eigen habitat te mogen bewonderen. Na deze ongelooflijke ervaring vervolgen we de boottrip, maar de opwinding blijft serieus nazinderen. Onze boottrip is nu al voor meer als 100% geslaagd. Met zulk een ontdekking kan onze hele vakantie niet meer stuk! We hadden dit graag met jullie gedeeld, maar jullie zullen het met ons verhaal van deze ontmoeting moeten doen!

We zetten onze trip verder maar zien niets meer dat onze vorige ontmoeting kan doen vergeten. Als we op de boot aankomen varen we  snel naar een eilandje waar we even een modderbad nemen. Het tij is echter al voorbij het echte modderbad gekomen, dus besluiten we maar met een moddergevecht. Enkel Lara en Maïté mengen zich niet in dit gevecht en blijven op de boot. Emilienne blijft in de roeiboot zitten en wordt al snel omsingeld door de vele vissers die met hun boot rond het eiland liggen te schuilen. Bij het gevecht wordt iedereen behoorlijk met modder besmeurd. Onze huid kan deze beautybehandeling wel gebruiken na ons bouwkamp. Na een verkwikkende douche staat er weer een heerlijk middagmaal op tafel.

Na een middagdutje lopen we eerst een eindje naar de uitkijktoren die vlak bij onze aanlegplaats staat. Hier werden reeds meermaals tijgers waargenomen. Wij zien echter enkel wat herten. Misschien blijven enkelen onder ons vanavond wel op deze uitkijktoren slapen. Na deze kleine uitstap wordt het motorbootje in gereedheid gebracht en varen we een eindje verder waar we een vettige wandeling door het mangrovewoud doen. Iedereen met normale voeten krijgt speciale schoenen omdat we soms tot aan de enkels in de modder moeten ploeteren. Na een honderdtal meter wordt onze gids zijn aandacht getrokken door een mooi spoor. Hier is een tijger gepasseerd. We kunnen zijn spoor een hele tijd volgen. Misschien was dit wel de tijger die we vanmorgen al zagen. Het spoor is volgens de gids niet meer vers, maar vermoedelijk van deze morgen. Wij zien diverse herten in de verte maar het is moeilijk om daar een goede foto van  te maken. Als we naar de boot teruglopen worden we nog opgeschrikt door 2 varanen die uit het niets tevoorschijn komen.

Deze geweldige dag wordt afgesloten met een heerlijke barbecue van vis en kip en na het eten is er een lekker biertje dat ons erg goed smaakt.

De meerderheid van ons zullen de nacht boven op het dek doorbrengen. Hopelijk blijft de regen vannacht weg zodat iedereen een goede nacht heeft, want morgen start ons programma weer om 5.30 uur met een nieuwe zoektocht naar de tijger!

 

Wist je dat:

• Annelies en klaas samen een adventurebureau gaan oprichten en Annelies daarom  fotografie gaat studeren.
• Ze zelfs al een slogan hebben "Building a new nature" (met dank aan fran)
• Lara en maïté hier blijven en zelfs al een huisje gekocht hebben
• Annelies haar broer nu eindelijk eens meer ziet dan thuis

 

 

 

Dag 23

Dobberend net voor de Baai van Bengalen lukt het om dit berichtje door te sturen. Misschien tot morgen!

 

Na een korte voortreffelijke nacht in een luxueus hotel staat er een uitgebreid ontbijtbuffet op ons te wachten. We worden om 8 uur verwacht bij de Italiaanse PIME zusters die een ziekenhuis runnen in Khulna waar zij TB en lepra patiënten opvangen. Zij starten elke morgen met een gebed dat elke dag door iemand van een andere religie wordt opgezegd. Na het gebed krijgen we van de zuster een rondleiding in het ziekenhuis.

De zuster laat echter nog even op zich wachten want ze moet eerst haar personeel aan het werk zetten. Ondertussen komt een klein meisje de kamer binnen en zij mag zich prompt de trotse eigenaar noemen van de knuffel die Fien kwijt wil. Zij is zielsgelukkig  en dat straalt er af van kop tot teen. Zij verblijft hier met haar mama,die TB heeft, en met  haar zusje ( die ondertussen ook een knuffel rijker is). Zij wordt meteen de lieveling van onze groep en loopt de hele rondleiding met ons mee. Hoe verder we gaan hoe speelser zij wordt.

De hoofdzuster is qua postuur een echte Italiaanse mama. En heel duidelijk een harde tante, maar dan eentje met het hart op de juiste plek. Zij preekt en zalft, schitterend om te zien. Tegen een Lepra patiënt zegt ze dat er geen stenen in Bangladesh zijn enkel op zijn schouder staat een grote. Zij wordt geholpen door een andere zuster die sinds 4 maanden in Bangladesh is. Zij is net als de hoofdzuster ook doktor. Zij voeren hier ook de nodige operaties uit, wij bezoeken de operatiekamer en stellen vast dat deze, naar Bengaalse maatstaven, zeer goed uitgerust is. Ze hebben anesthesie apparatuur, maar die wordt bij de operaties niet gebruikt omdat leprozen geen gevoel hebben. In het slechtste geval wordt plaatselijke verdoving toegepast. Achteraf bedenken we ons dat wij zomaar in een "steriele" ruimte binnenlopen met onze vuile schoenen, onze verkoudheden en andere kwaaltjes. Dit zou in België niet mogelijk zijn. De zuster vertelt ons dat zij momenteel veel lepra-patiënten uit Kushtia opvangen en vraagt Willem of er geen mogelijkheid zou zijn om daar een samenwerking op te zetten met Damiaan. Want, zo zegt zij, de Bengaalse overheid deed heel weinig en nu doen ze niets meer. In de omgeving van Kusthia is er momenteel geen enkele NGO aktief. Wij nemen met een goed gevoel afscheid van de zusters in de overtuiging dat zij behoren tot de orde van de echte helden van Bangladesh die dagelijks werken met de armsten der armsten.

Van hieruit bezoeken we een ander project waar andere zusters een 250-tal vrouwen opvangen en opleiden. Deze vrouwen doen hier divers borduurwerk, en het ziet er schitterend uit. Ze gebruiken een speciale techniek waar ze draden van dezelfde kleur in een doek borduren , deze draden worden later aangetrokken zodat een oneffen maar speciaal oppervlak ontstaat. Later worden er dan nog figuren op het doek geborduurd. Voor een tafellaken wordt hier 4 tot 5 maanden aan gewerkt. Deze vrouwen ontvangen een bepaald loon voor elk afgewerkt stuk. Nadien duiken wij het winkeltje in en kopen hier ook een deel van de voorraad op. Fien presteert het om binnen de kortste keren een baby op de schoot te krijgen. Deze voelt zich snel op zijn gemak en plast Fien dan ook helemaal onder.

Ondertussen is wagen 2-3 beertje kwijtgeraakt, hij heeft schijnbaar besloten op wereldreis te gaan? Fran is ontroostbaar!

Wij stappen terug in de auto's want ze verwachten ons in Mongla om 12.30 uur voor onze boottrip. We zien onze boot in het midden van de Passur rivier liggen en met een klein motorbootje worden wij aan boord gebracht. We installeren onze bagage in de kleine kajuiten en schuiven aan voor de lunch die bestaat uit heerlijke Bengaalse gerechten. Tijdens het eten worden de eerste dolfijnen gespot. Jammer genoeg begint het nu behoorlijk te regenen en uiteindelijk zitten we binnen in de zitkamer, hopelijk gaat het weer beter worden want wij zitten 3 dagen op deze boot. Gelukkig is onze gids Emiel een onderhoudend persoon die perfect Engels spreekt. Emiel ( onze gids) stelt voor dat we zeker een modderbad nemen op deze trip. Wij zijn benieuwd.

We varen op een brede rivier met aan beide oevers een mooie groene omgeving van varens en bos. We trachten zoveel mogelijk dieren te spotten.

Hieronder het voorlopige lijstje zoals het opgeschreven werd door Karen:

·         Braun Wieng King Fiesjer

·         Liddl H(G)eron                                H voor de Limburgers   G voor de West-vlamingen

·         Dolphyn

·         Snaik

·         Mon Key

Nadeel is dat we nu regelmatig geconfronteerd worden met regenbuien. We hopen op beter weer zodat we morgen ten volle van deze mooie omgeving kunnen genieten. De bedoeling is dat we vanavond tot aan Tiger Point varen, waar we hopelijk morgen het geluk hebben om de befaamde Bengaalse tijger in levende lijve te ontmoeten. Mocht dat lukken dan zal er  in Torhout iemand uit zijn zetel vallen denken we. We keep our fingers crossed!

Wist je dat:

• Wij hier ook de Belgische nationale feestdag gevierd hebben met het zingen van het volkslied
• Karen haar China song eindelijk gevonden heeft en dat wij nu het nadeel daarvan ondervinden. Als toegift doet ze nog een keer haar act als Margo de koe.
• Wij tot nu toe Emiel een heel goede gids vinden, en dat we hopen dat hij morgen ons de befaamde Bengaals tijger kan laten zien!

 

 

dag 22

Hoe beschrijf je in godsnaam zo een dag.

Starten om 8.30 uur en dan rijden, rijden, stoppen, rijden, rijden, stoppen, eten, rijden, rijden, stoppen, thee, rijden, rijden, stilstaan, getoetter van de bussen en van Fran die zelf ook een toeter kocht.

Een dag van ongevallen onderweg waar meestal behoorlijk wat blikschade, maar een enkele keer ook zeer ernstig lichamelijk letsel aan te pas kwam. De Hiërarchie van de weg is nog niet gewijzigd ondertussen. De bus komt steeds op de eerste plaats, een fietser moet altijd wijken ook al zou hij volgens ons eigenlijk voorrang hebben. We rijden momenteel door Jessore terwijl ik dit schrijf, nou rijden kunnen we het niet noemen, we proberen ons door de stad te wringen en dat is niet evident. De bussen denken echt dat de weg van hen is, ik zie hier alles rondom mij rijden, ze komen ook van overal, links rechts, voor achter en vooral tussendoor. Wij hebben verlichting op de auto, maar een heel deel rijdt zonder licht rond. Daarom probeert Willem ook altijd voor donker in het hotel te zijn, het lukt echter momenteel niet meer. Het verkeer in Bangladesh is onvoorspelbaar geworden. En natuurlijk moet er ook gestopt worden om te  plassen. Helaas voor de dames geen toilet dus dan maar met z'n allen op een rijtje achter een gebouw.

De geuren en kleuren van Bangladesh zijn ongetwijfeld prachtig, wij merken echter enkel iets van de kleuren. De geuren storen ons heel erg, wat zal het leuk zijn om weer zuivere lucht in te kunnen ademen na een hele dag in de uitlaatgassen van auto's. En dan zegt Willem nog dat dit nog zeker niet het ergste is! We komen in het hotel aan om kwart voor 10, wat een luxe! Badkamer met warm water, dat is van in België geleden! We wassen ons en  bekijken de handdoek en zien dat er nog heel wat Bengaals stof is achtergebleven (de handdoek is zwart). Wagen 1 (Babette, Feya, Marie, Elise en Willem) heeft onderweg de bestelling voor het eten doorgegeven, en dat hebben ze voortreffelijk gedaan. We genieten van het lekkere eten. We letten echter op want onze lijn moet goed blijven !! We kruipen met z'n allen vroeg onder de lakens want morgen is het vroeg op om het programma af te werken en op tijd op de boot te zijn! Wagen 2 (Klaas, Annelies, Maïté, Fran, Lara) spelen allerlei spelletjes onderweg met ballonnen en toeters. Wagen 3 (Karen,Marieke, Fien, Emilienne en Peter) hebben het druk met het luisteren naar alle verhalen van Karen. Nu ik in bed lig en even de blog probeer bij te werken begint het vakantiegevoel te komen, en ook dat voelt goed aan!

Wat waren dan de leuke dingen van de dag:

De fotoshoots waren de volgende

De verwerking van de juteplant: de jute wordt momenteel geoogst en na het oogsten worden de stengels in het water gelegd gedurende een 2-tal weken, de bast wordt zacht en kan zo van de stengel afgetrokken worden. Deze bast zal verwerkt worden tot jute. Als de jute van de stengel getrokken is wordt hij in bundeltjes samengeknoopt en gedroogd. Voor dit product krijgt de arbeider die de hele dag in het water staat 2 taka (2 eurocent). Bangladesh is 's werelds grootste producent van jute juist omwille van deze lage lonen. De stengel van de jute plant wordt ook gedroogd en voor diverse toepassingen gebruikt, één daarvan is de befaamde shitkebab stick. Dit is gedroogde mest die als brandstof gebruikt wordt. De mest wordt vochtig gemaakt en manueel rond 2 stokjes gedrukt en dan rechtopstaand gedroogd. Het lijken daarom net grote sito-sticks.

We houden nog even halt boven op de brug over de machtige, voor de Hindoes heilige, Ganges.

We stoppen bij het heiligdom van de Baal-zangers. Dit is een soort van sekte van artiesten die hun stichter hier vereren, en zich bekwamen in een Bengaalse muzikale discipline. Ze brengen enkele liedjes voor ons, enkel daarvan wordt door een zeer beroemde zanger vertolkt, die meermaals op de Bengaalse tv te zien is.

Dan stoppen we nog voor thee in Jessore, waar we algauw omringd worden door een hele meute Bengalen en ik weer een tof gesprek heb met een goed Engelssprekende jonge Bengaal. Maar het blijft wennen aan de menigte die zich rond ons schaart. We krijgen het er zowaar warm van.

Wist je dat:

• De shitscore van 2.6 weer aan het stijgen is
• Klaas gestoken is door een bij tijdens het spelen met beertje van Fran
• Dat wij het allemaal heel goed stellen. Iedereen is bekomen van het werk en volop zin heeft in een weekje vakantie

This is the END !

dag 21

eEen belangrijke dag vandaag en hij kan niet slechter beginnen. Het regent oude wijven! We moeten het vertrek naar de werf zelfs uitstellen omdat we anders al nat zijn voor we beginnen. En daar hebben we onze laatste dag echt geen zin in. Eigenlijk is de zin bij de meesten vandaag over, maar we vermannen ons en gaan toch weer aan de slag.

Het belangrijkste van vandaag is de final touch die door Fien voorbereid en uitgevoerd wordt. We drukken letterlijk onze persoonlijke stempel op het gebouw in de vorm van de damiaan vlinder. Maar de regen speelt ons parten. We kunnen de vlinder in één laag aanbrengen maar zouden dat graag in twee lagen doen. Het lukt echter niet want het begint hier te gieten zoals het hier de vorige 3 weken nog niet gedaan heeft.

We zetten met man en macht een nieuwe laag over de deuren en ramen omdat die tijdens de bouw niet alleen met cement maar ook tijdens ons verblijf met verf besmeurd werden. We willen alles afgewerkt achterlaten. We gaan zelfs alle nachtkastjes en banken opnieuw schilderen. Tegen de middag is het zover gevorderd dat enkel nog 2 banken geschilderd moeten worden. We gaan na de middag alles nog eens uitkuisen zodat we om 16.00 de directeur Arif en zijn staf netjes kunnen ontvangen voor een officiële opening van de ziekenzaaltjes voor MDR patiënten. De toiletten worden een laatste keer van boven tot onder zuiver gemaakt, we ruimen alle verf- en andere spullen op en kuisen de vloer voor een laatste maal. We poseren met zijn allen voor een groepsfoto, die we 4 keer opnieuw laten maken wegens ofwel onscherp of scheef, de Bengalen zijn mijn toestel duidelijk niet gewoon.

En dan is het zover, de Bengaals delegatie bezoekt ons werk. Arif bedankt ons uitgebreid voor de professionele afwerking van het geheel, en zegt dat wij een van de enige groepen zijn die een werk ook echt afgewerkt hebben op een bouwkamp. Wij hadden dan ook het geluk dat er enkel nog geschilderd moest worden. Van de andere stafleden onthouden wij dat ze enorm trots zijn op ons geleverde inspanning en dat wij een exceptionele en zeer vriendelijke en leuke bende zijn. De bengalen zijn 100% tevreden met ons werk. Wij worden ook uitgenodigd om enkele woordjes te zeggen en bedanken iedereen voor de hulp, de inspanningen en de leuke tijd die we hadden en gaan met een gelukkig gevoel verder met onze reis.

Vanavond komt Willem terug aan en zal hij ons begeleiden voor een laatste weekje Bangladesh, waar we zeker niet alleen toerisme zullen doen maar ook nog een aantal projecten met een humanitaire missie achtergrond bezoeken. Ondertussen komt onze klaas hier binnen met een Bangla kapsel, hij ziet er prachtig uit!

Ik wil jullie nu al verwittigen dat er morgen vermoedelijk geen blog zal zijn wegens een lange reisdag en onbekende internetverbinding. Maar als we spannende dingen beleven zal ik al het mogelijke doen om die met jullie te delen. En als jullie de volgende dagen niets van ons horen betekent dat wij ons ontzettend amuseren en geen tijd hebben om aan belgië te denken. Maar ik zal proberen elke dag mijn verslag te doen en als het kan stuur ik het door.

Wist je dat:

• Wij hier ons laatste avondmaal aten, maar Klaas niet van plan is niet meer te eten
• We vandaag een Belgische dag hielden met chocolade, koffie en worstjes
• We vandaag onze valiezen moeten maken
• Wij niet naar huis willen
• Wij graag hebben dat er iemand alle vulkanen in gang steekt zodat de volgende 4 weken geen vliegtuig kan opstijgen!
• De kleermakers zo'n goei zaken doen dat de bestelling hier zelfs in het ziekenhuis afgeleverd worden
• Het een grote emo-dag was zodanig dat zelfs Nurul, ons schildershulpje, tranen met tuiten stond te wenen toen wij het einde van het werk vierden
• Wij het hier massa's leuk vonden

 

En dan.... het allerlaatste stukje asfalt !

dag 20

Even rechtzetten dat de cliffhanger niet van mij kwam, maar van Klaas. En, neen we zullen zeker niet elke dag zulke spannende verhalen meemaken, en dat moet ook niet.

 Niet alleen in bangladesh zijn er helden uit Hamont-Achel, ook in de koninginnerit van de tour schitterde een stadsgenoot van ons! Proficiat Jelle.

Fien, Marieke en Karen zijn de kippen van de dag. Zij staan weer vroeg op om naar de mis te kunnen gaan. Nadien maken ze nog een wandeling om een familie op te zoeken die ze eerder leerden kennen . Fien is op tijd voor het ontbijt,Babette en Marie verslapen zich en  Karen en Marieke zijn net op tijd voor hun voorlaatste werkdag!

Er wordt naarstig verder gewerkt in de huisjes. Het ziet er nu al naar uit dat we vanavond eigenlijk al het werk af hebben. Tenminste als het weer terug beter wordt want momenteel regent het weer pijpenstelen. De aannemer heeft uit voorzorg plastiek gelegd op het gedeelte van de weg dat nog geasfalteerd moet worden. Als het stopt met regenen, wat het altijd doet, zal ook de weg af zijn vanavond. Ook de metalen grillen die al klaar zijn zullen geschilderd zijn als we vertrekken, hier hebben Babette, Marie, Feya en Elise voor gezorgd.

Wij zullen dus met een gerust geweten uit Jalchatra kunnen vertrekken en kunnen dan terugblikken op een super geslaagd bouwkamp. Ik wil hierbij zeker al een heel dikke merci zeggen aan onze hele groep. De manier waarop we samengewerkt hebben was uitstekend, de sfeer was geweldig en wij hebben ontzettend van het jeugdig enthousiasme genoten. Of met andere woorden: we zijn trots op onze  " geleende"  kinderen. Het was schitterend om te zien hoe er toch nog bevlogen jeugd is die een groot deel van hun vakantie opofferen om dit avontuur te kunnen beleven.

Als ik al eens gemopperd heb wil ik me hierbij nog daarvoor verontschuldigen, want het was altijd met de beste bedoelingen.  Er moet tenslotte iemand zijn die dat lastige karwei  moet opnemen!

Het is soms wel grappig om vast te stellen dat verf op plaatsen op een vrouwenlichaam kan geraken, waarvan ik nooit gedacht had dat verf daar zou kunnen geraken. Op het einde van de dag is er veel Thinner nodig om al die verf te verwijderen! Voor de huid is dat zeker niet plezierig, maar het is voor het goede doel en dat maakt veel goed!

We moeten wel vaststellen dat er voor sommigen geen grootse carrière is weggelegd als schilder, maar zij kunnen zich misschien bekwamen als conceptueel kunstenaar met een specialisatie in uitzonderlijke verftechnieken.

Ondertussen zit onze werkdag erop en mogen we vol trots melden dat het werk aan de weg klaar is. Arif en Willem zullen morgen content zijn als ze dat zien. De aannemer heeft een hele mooie prestatie geleverd en gezien de middelen die ze ter beschikking hebben is het werk van buitengewone kwaliteit. Wij zijn er zeker van dat hier alle patiënten en de werknemers van het ziekenhuis hier baat bij zullen hebben. Ik stuur nog enkele foto's door van de primitieve manier van werken.

Vandaag is het in Bangladesh een nationale vakantiedag wegens een of ander moslimfeest. Toch dagen er enkele werklui op die ervoor zorgen dat we makkelijk verder kunnen werken. Zij slagen er zelfs in om  nog wat extra verf te kopen zodat we ook de, met verf besmeurde, deuren kunnen overschilderen zodat alles er terug netjes uitziet.

Ook de kastjes van de patiënten die straks in de kamers geplaatst zullen worden maken we zuiver.  Hier en daar zitten er nog beesten in (3 levende kikkers – 1 dode – diverse kakkerlakken) en ook etenswaren die niet meer echt eetbaar te noemen zijn.

Morgen gaan we nog een beetje schilderen, we proberen nog een persoonlijk iets achter te laten op de muur en dan poetsen we alles een laatste keer en proberen we een officiële opening te doen van de nieuwe ziekenzaaltjes.

Vandaag was voor mij een moeilijke dag want er was beslist dat ik mij nergens mee mocht bemoeien en alleen moest schilderen. Maar ik heb het schijnbaar niet goed gedaan want iedereen, maar vooral Fien, heeft de hele dag op mij zitten mopperen. Ik zal het wel verdiend hebben zeker?

Wist je dat:

• Fien het poetswerk helemaal zat is
• Dat wij allemaal het schilderwerk helemaal zat zijn
• Dat Klaas morgen nog een halve snipperdag neemt (had hij nog tegoed)
• Sommigen het douchen overslaan omdat ze na 5 minuten toch weer stinken
• Fran heimwee naar haar kindertijd begint te krijgen en constant met een knuffelbeer rondloopt, die ze dan ook nog eens kwijt speelt en daardoor in een stresssituatie terecht komt.
• Marie officieel vastgesteld heeft dat ze voldoende muggenbeten heeft om in aanmerking te komen om malaria te kunnen hebben. Ze zal zich hiervoor thuis laten testen. J
• Fien gedwongen werd om haar nieuwe broek aan te doen, en dat dit niet eenvoudig was!
• Dat het bouwkamp nog niet gedaan is…²
• Fran van de ene stresssituatie in de andere verzeild geraakt als ze een update krijgt over de laatste Harry Potter film